رسول خدا(ص) فرمود: خدای متعال پاداش و اجر مرا بر شما، دوست داشتن اهل بیتم قرار داد و من فردای قیامت از شما درباره‌ی آنها سئوال خواهم کرد.

هنگام ولادت امام حسین(ع) زنان بنی‌هاشم و نزدیکان نزد حضرت فاطمه(س) جمع شدند، در میان آنان،«صفیه» دختر عبدالمطلب، عمّه‌ی رسول‏خدا(ص)، اسماء بنت عمیس و امّ سلمه نیز بودند، وقتی نوزاد به دنیا آمد، پیامبر(ص) فرمودند، ای عمّه او را نزد من بیاورید. صفیه عرض کرد: ای  رسول‏خدا هنوز نوزاد را پاک و تمیز نکرده‌ام. رسول مکرّم(ص) فرمودند: عمّه جان آیا تو می‌خواهی او را پاک کنی؟ خدای تبارک و تعالی او را پاک و نظیف فرموده است.

اُمّ ایمن بیرون رفت و علی(ع) را که در بیرون منزل منتظر پاسخ رسول ‏خدا(ص) بود دید و او را نزد پیامبر(ص) آورد و در حالی که از شدت حیا و شرم سرش را پایین انداخته بود برابر آن حضرت نشست، حضرت فرمودند آیا دوست داری همسرت را به خانه ببری؟ علی(ع) پاسخ داد: بلی پدر و مادرم به فدایت.

پیامبر با این صورت جهیزیه خواستند، ضمناً به انسان ها بیاموزند که سعادت و خوشبختی در زندگی زناشویی از طریق اسراف و ولخرجی و هزینه های سنگین به دست نمی آید، یعنی لباسهای فاخر و صندلی و مبل پرقیمت و جواهرات گرانبها و ظروف طلا و نقره و فرشهای سنگین و پرده های قیمتی و قصرهای مجلّل و بلندمرتبه و ماشینهای آخرین مدل و چلچراغها و ... وسایل ایجاد سعادت در زندگی زناشویی نیست.

مولا علی(ع) زره را فروخت و پول آن را نزد پیامبر آورد و پیامبر این مبلغ را سه قسمت کردند، یک سوم برای خرید جهیزیه و یک سوم برای خرید عطر و لوازم زینتی و یک سوم را نزد ام سلمه به امانت گذاشتند و وقتی مراسم عروسی نزدیک شد، فرمودند: آن قسمت را به عنوان کمک و مساعدت به علی(ع) بدهد تا از آن پول بتواند ولیمه عروسی را فراهم آورد.

در این حال، نگرانی خانواده های مسلمان مدینه کمتر از اضطراب مسلمانهای داخل در عرصه نبرد نبود، صفیه، دختر عبدالمطلب و فاطمه زهرا(س) به سوی احد حرکت کردند. فاطمه زهرا(س) بانگ میزد و دستهایش را بر سر گذاشته و فریاد می کشید، همراه آن حضرت، زنان هاشمی و قریش به همین هیئت، یعنی دستها را بر سرنهادند و از مدینه خارج شدند.

مصیبت دیگر پیامبر(ص)، مصیبت عمویش ابوطالب بود، همان کسی که کفالت پیامبر را از روزی که پدر بزرگ پیامبر، یعنی عبدالمطلب از دنیا رفته بود، به عهده گرفته بود. از وقتی پیامبر ٨ ساله بود تا سن ٥٣ سالگی، همیشه از او حمایت و طرفداری می کرد. ابوطالب در طی این مدت، خدمات فراوانی به اسلام انجام داد و حقّ فراوانی پیدا کرد. در واقع اگر او و خدماتش نبود، دین اسلام در همان بدو تولّد از بین می رفت.

شیخ صدوق در کتاب «علل الشرایع» از زید فرزند امام سجاد(ع) نقل می کند: شنیدم که حضرت صادق(ع) می فرمودند: فاطمه زهرا را «محدّثه» نامیده اند، چون فرشتگان آسمان فرود می آمدند و با او گفتگو می کردند، همانگونه که مریم، دختر عمران را مورد ندا قرار می دادند، فرشتگان آسمانی به فاطمه زهرا(س) گفتند: ای فاطمه! خدا تو را انتخاب کرد و پاک داشته و بر زنان عالم برتری داده است.

جالب است بدانید کسانی که اینگونه طهارت و پاکی نصیب آنان گردیده است، حتّی با مردن هم نجس نمی شوند. ولی دیگران در هر درجه از علم و تقوا باشند، بعد از مرگ، نجس می شوند و باید آنها را به ترتیبی که در رساله ها نوشته اند، غسل بدهند و اگر کسی قبل از غسل دادن، دست به بدن آنها بزند دستش نجس شده و باید «غسل مسّ میّت» یعنی غسل تماس با مرده انجام دهد.

حجّاج دستور داد تا به وی ده هزار دینار بدهند و فرمان داد تا او را به خانه‌‏اش برسانند. شعبی می‌‏گوید وقتی صبح شد با خود گفتم بر من واجب شد که به سراغ این پیرمرد دانشمند بروم و معانی قرآن را از او یاد بگیرم، زیرا تا به حال تصوّر می‌‏کردم معانی قرآن را می‌‏دانم، ولی حالا فهمیدم نمی‌‏دانم و او به ‌مراتب از من آگاه‌‏تر است.

«صدّیق» صیغه‏‌ی مبالغه است و این کلمه، از کلمه‌‏ی «صدوق» رساتر است. یعنی کسی که فراوان راست می‌‏گوید یا گفته‌‏اند صدّیق کسی است که در راست‏گویی کامل است و کسی است که هرگز دروغ نمی‌‏گوید و هم‏چنین کسی است که سخن خود را با عمل خود تصدیق می‌‏کند یا نیکوکار است یا دائم‌التّصدیق که از او دروغ شنیده نشده است.

این موضوع بر حضرتش بسیار گران آمد، چون به او علاقه زیادی داشت ولی فرمان خدا باید انجام شود، به دنبال این فرمان به مدّت چهل روز از آن خانه‌‏ی عشق و محبّت و صمیمیت فاصله گرفتند، روزها روزه و شب‏‌ها را به عبادت پرداختند و به‌وسیله عمّار یاسر به خدیجه پیغام فرستادند که گمان نکند دوری از او از روی بی‏‌اعتنایی است، بلکه به دستور پروردگار است و این موضوع را خیر بداند، زیرا خداوند متعال هر روز بر فرشتگان خود به او مباهات می‌‏‌کند.

شخصیت انسانی مانند فاطمه‏ زهرا (س) دارای خصوصیّاتی است که او را نشانه قدرت بالغه و توانایی بدیع و عجیب پروردگار قرار می‌‌‏دهد. خدای متعال، محمّد(ص) را خلق کرد تا نشانه‏ قدرت او در بین انبیاء باشد. سپس پاره‏ تنش و دخت گران‌مایه‌اش حضرت فاطمه زهرا(س) را آفرید تا نشانه و علامت قدرت خدا در بین زنان باشد یعنی زنی که عصاره‏ فضایل و کرامت‏‌هاست...

ای فاطمه! به عزّت و جلال و مقام ارجمندم سوگند، دو هزار سال قبل از آفرینش آسمانها و زمین، به خود سوگند یاد نموده‌ام که دوستان تو و دوستان فرزندان تو را در آتش دوزخ، عذاب نکنم».

فاطمه(س) متوجّه پوست گوسفندی شد که حسن و حسین(ع) روی آن می‌خوابیدند، آن را برداشت و به پیرمرد داد و فرمود: «این پوست را بگیر، شاید خداوند (با فروش آن) بهتر از آن را به تو برساند».

خدایا! تو امید من و بالاتر از امید من هستی، از درگاهت می‌خواهم که دوست مرا و دوست خاندان مرا از آتش دوزخ عذاب نکنی.

در را سوزاندند در حالی که فاطمه(س) پشت در بود، در را فشار دادند و فاطمه(س) آن چنان بین فشار در و دیوار قرار گرفت که بچّه‌اش (که نام آن را محسن گذاشته بودند) سقط شد...

هنگامی که فاطمه(س) دید، همه چیز فدای اهداف حاکمان وقت می‌گردد، و حقایق و واقعیّات دگرگون شده و نادیده گرفته می‌شود، و مردم نیز به هر طرفی که باد می‌وزد به همان سو می‌روند، لازم دانست شخصاً به مسجد برود و با یک سخنرانی مشروح به احتجاج و افشاگری بپردازد.

در این مدّت حضرت زهرا(س) از دو جهت، در فشار و رنج بسیار طاقت‌فرسا قرار گرفت، نخست فراق جانکاه پدر بود، دوّم ماجرای ظلم‌هایی که در رابطه با رهبری حضرت علی(ع)، و غصب این مقام از ناحیه‌ی دیگران، به آن حضرت وارد آمد...

امام صادق(ع) به او فرمود: از این عقیده دست بردار، اگر در ترک ازدواج، فضیلتی به دست می‌آمد، حضرت زهرا(س) سزاوارتر از تو بود که به خاطر کسب ارزش‌های اخلاقی، ازدواج نکند...