نظر پیامبر(ص) درباره امام حسن(ع)

پیشگفتار
آغاز سخن را با این اشعار که در مدح سبط اکبر، حضرت امام حسن مجتبی(ع) سروده شده می‌آرایم:
 اگر عمری بیارایم سخن را/ نشاید نعت من نعت حسن را
سخن گر بگذرد از چرخ اخضر/ هنوز از قدر او باشد فزون‌تر
سخن را گر به علّيین رسانم/ رسانیدن به قدرش کی توانم؟
کمالش گرچه نزد ما است ظاهر/ زبان ما ز وصف او است قاصر
روزی چشم پیامبر(ص) در مسیر راه به حسن(ع) که در آن هنگام کودک بود و در میان کودکان بازی می‌کرد افتاد، او را با محبّت سرشار خود در آغوش گرفته؛ بوسید و فرمود:
«حَسَنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْهُ أَحَبَّ اَللَّهُ مَنْ أَحَبَّهُ:
حسن(ع) از من است و من از حسن(ع) هستم، خداوند آن‌ کس را که او را دوست دارد، دوست خواهد داشت.»[1]
و در مورد دیگر فرمود:
«لَوْ كانَ العَقْلُ رَجُلاً لَكانَ الْحَسَن:
اگر قرار بود عقل خود را به‌ صورت انسانی نشان دهد، به ‌صورت حسن(ع) جلوه می‌کرد.»[2]
 
مشخصات
معصوم چهارم: امام دوم، امام حسن مجتبی(ع)
نام: امام حسن(ع)
لقب‌های معروف: مجتبی، سبط اکبر
پدر و مادر: على(ع) و فاطمه(س)
 کنیه: ابو محمّد
وقت و محل تولّد: شب نیمه رمضان سال سوم هجرت در مدینه.
وقت و محلّ شهادت: ۲۸ صفر سال ۵۰ هجری در سنّ حدود 47 سالگی به دستور معاویه، توسط جُعده، در مدينه، مسموم و به شهادت رسید.
مرقد: در قبرستان بقیع، واقع در مدینه.
دوران زندگی: در سه بخش؛
١- عصر پیامبر(ص) (حدود ۷ سال)
 ۲- ملازمت با پدر (حدود ۳۰ سال)
 ٣- عصر امامت (ده سال)
 
پی‌نوشت‌ها
[1]. اعیان الشیعه، ج ۱، ص ۵۶۴.
[2]. فرائد السمطین، ج ۲، ص ۶۸.

دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت