مختصری از زندگانی امام حسین علیه السّلام
در سوّم شعبان سال چهارم هجری، آقای شهیدان و سرور و سالار شیعیان و دلباختگان، اشک هر مؤمن، امام زاهد عابد، شهید غریب، عطشان نینوا حضرت اباعبدالله الحسین الشهید علیه السّلام، در مدینه منوّره عالم را به نور خود منوّر فرمودند. نام مبارک آن حضرت در تورات «شبیر» و در انجیل «طاب» است. پدرشان مولانا و مقتدانا امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السّلام و مادرشان حضرت ولیّة الله و حبیبته خاتون دو سرا صدّیقه کبری فاطمه زهرا علیها السّلام است. کنیه آن حضرت «ابوعبدالله» و کنیه خاص آن حضرت «ابوعلی» است. القاب حضرت: الشهید، الطیّب، الوفیّ، السیّد، الزکیّ، المبارک و تابع لمرضات الله است. مدّت عمر شریف آن حضرت ۵۷ سال بود.(۱)
آن حضرت شش سال و چند ماه با جدّ گرامی خود رسول اکرم صلّی الله علیه و آله بودند. مدّت سی سال با پدر بزرگوار خود مولای متّقیان امیرالمؤمنین علیه السّلام زندگی کردند و در جمل، صفّین و نهروان شرکت داشتند. بعد از شهادت امیرالمؤمنین علی علیه السّلام، به مدّت ده سال، همراه و شریک رنج های امام حسن علیه السّلام بودند و پس از شهادت مظلومانه امام مجتبی علیه السّلام، امامت به آن وجود سراپا جود منتقل شد و زمان امامت سیّدالشّهدا علیه السّلام ده سال به طول انجامید تا این که آن بزرگوار در حماسه بی نظیر تاریخ در روز عاشورا دهم محرّم سال ۶۱ هجری در کربلای معلّی مظلومانه به شهادت رسیدند.(۲)
ولادت امام حسین علیه السّلام
شيخ طوسى رحمة اللّه علیه از حضرت امام رضا عليه السّلام نقل كرده اند كه چون حضرت امام حسين عليه السّلام متولّد شد، حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم به اسماء بنت عميس فرمودند: اى اسماء فرزند مرا بیاور. اسماء گفت: آن حضرت را در جامه سپيد پيچيده به خدمت حضرت رسالت صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بردم، حضرت او را گرفتند و در دامن گذاشتند و در گوش راست او اذان و در گوش چپش اقامه گفتند، پس جبرئيل نازل شد و گفت: حق تعالى تو را سلام مى رساند و مى فرمايد كه چون على عليه السّلام نسبت به تو به منزله هارون است نسبت به موسى عليه السّلام، پس او را به اسم پسر كوچك هارون نام بگذار كه شبير است، و چون لغت تو عربى است او را حسين نام كن. پس حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم او را بوسيد و گريست و فرمود كه: تو را مصيبتى عظيم در پيش است. خداوندا لعنت كن كشنده او را، پس فرمودند كه: اى اسماء! اين خبر را به فاطمه مگو. چون روز هفتم شد، حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و سلّم فرمودند: فرزند مرا بياور. چون او را به نزد آن حضرت بردم، گوسفندی براى او عقيقه كردند، يك رانش را به قابله داده و سر حضرت حسین علیه السّلام را تراشيدند و به وزن موى سر ایشان نقره صدقه دادند و خلوق (دارويى خوشبو) بر سر آن مولود مبارک ماليدند، سپس او را بر دامن خود گذاشته و فرمودند: اى ابا عبد اللّه! چه بسيار سخت و سنگین است بر من كشته شدن تو، پس حضرت بسيار گريستند. اسماء گفت: پدر و مادرم فداى تو باد، اين چه خبر است كه روز اوّل ولادت گفتى و امروز نيز مى فرمايى و گريه مى كنى؟
حضرت فرمودند: مى گريم بر اين فرزند دلبند خود كه گروهى كافر ستمكار از بنى اميّه او را خواهند كشت، خدا شفاعت مرا به ايشان نرساند، او را مردى كه رخنه در دين من خواهد كرد می کُشد و به خداوند عظيم كافر می شود، پس عرضه داشتند: خداوندا، از تو در حقّ اين دو فرزندم می خواهم آنچه را كه ابراهيم در حقّ ذريّه خود خواست. خداوندا، تو دوست دار ايشان را و دوست بدار هر كس كه دوست مى دارد ايشان را، و لعنت كن هر كه ايشان را دشمن دارد لعنتى چندان كه آسمان و زمين پر شود.(3)
فضیلت تربت کربلا
بنا به فرمایشی از حضرت صادق علیه السّلام «روزی زمین کعبه با خود گفت: چه کسی مثل من است در حالی که خداوند خانه خود را بر روی من بنا نهاده و مردم از هر راه دوری به نزد من می آیند در حالی که من حرم خدا و مکان امن او قرار داده شده ام. پس خدا به او وحی فرمود که آرام بگیر، به عزّت و جلالم قسم فضیلتی که به تو دادم در برابر آن چه به زمین کربلا عنایت کردم تنها مانند سوزنی است که به داخل دریا فرو رود و بیرون آید و قدری از نم دریا به همراه خود بردارد، اگر تربت کربلا نبود به تو فضیلتی نمی دادم و اگر آن کسی که زمین کربلا پیکر پاکش را در خود نگاه می دارد نبود اصلاً نه تو و نه آن خانه ای که بدان افتخار می کنی را خلق نمی کردم پس آرام بگیر و در برابر زمین کربلا پست و ذلیل و کوچک باش و کبر و غرور نداشته باش و الّا تو را فرو برده و در آتش جهنّم قرار می دهم».
آری کربلا آن سرزمینی است که به خاطر پیکر مقدّس ولی خدا سیّدالشّهدا حضرت اباعبد الله علیه السّلام آن چنان آبرو یافته که سرزمین مقدّس کعبه مأمور به تواضع در برابر آن می باشد. و این قداست برای سرزمین کربلا حتّی پیش از شهادت حضرت حسین علیه السّلام نیز محفوظ بوده است چراکه روزی بر آن خواهد گذشت که این سرزمین به خون دردانه خلقت، محبوب عرش و سماء، حضرت ثار الله علیه السّلام رنگین خواهد شد. لذا حتّی پیش از ولادت امام حسین علیه السّلام کربلا زیارتگاه ملائکه و انبیاء و اولیاء الهی بوده است. حضرت صادق علیه السّلام فرمودند: «زُورُوا كَرْبَلَاءَ وَ لَا تَقْطَعُوهُ فَإِنَّ خَيْرَ أَوْلَادِ الْأَنْبِيَاءِ ضُمِّنَتْهُ أَلَا وَ إِنَّ الْمَلَائِكَةَ زَارَتْ كَرْبَلَاءَ أَلْفَ عَامٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَسْكُنَهُ جَدِّيَ الْحُسَيْنُ ع وَ مَا مِنْ لَيْلَةٍ تَمْضِي إِلَّا وَ جَبْرَائِيلُ وَ مِيكَائِيلُ يَزُورَانِه». کربلا را زیارت کنید و آن را رها نکنید که همانا بهترین اولاد انبیاء را در آغوش خود دارد و به درستی که ملائکه کربلا را هزار سال پیش از آن که جدّم حسین علیه السّلام ساکن آن شود زیارت می نمودند و هیچ شبی نمی گذرد مگر آن که جبرئیل و میکائیل کربلا را زیارت می کنند.
و عاقبت، جایگاه کربلا به قدری والاست که ساحت مقدّسش برتر از آن است که در زلزله های روز قیامت مانند دیگر نقاط زمین از هم گسسته گردد و نابود شود و بدین جهت است که ابن الحسین حضرت زین العابدین علیهما السّلام فرمودند: «خداوند سرزمین کربلا را حریم امن و مبارک خود قرار داد، بیست و چهار هزار سال پیش از آن که کعبه رابیافریند و آن را حرم الهی قرار دهد و هنگامی که خدای تعالی برای قیامت زمین را به لرزه اندازد، کربلا از زمین جدا شده و نورانی و درخشان بالا برده می شود و در با فضیلت ترین جایگاه از باغ های بهشت و بهترین محلّ سکونت که تنها انبیاء و مرسلین ساکن آن هستند (یا این که فرمودند انبیاء اولوا العزم) قرار داده می شود و بین باغ های بهشت مانند ستاره درخشان برای اهل زمین، چنان می درخشد که چشم اهل بهشت را خیره ساخته و می پوشاند در حالی که صدا می زند: أَنَا أَرْضُ اللَّهِ الْمُقَدَّسَةُ الطَّيِّبَةُ الْمُبَارَكَةُ الَّتِي تَضَمَّنَتْ سَيِّدَ الشُّهَدَاءِ وَ سَيِّدَ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّة یعنی: منم آن زمین خدا که مقدّس و پاک و مبارکم و آقای شهیدان و سرور جوانان اهل بهشت را در آغوش خود دارم».(4)
زائر ابا عبد الله(ع) و ثواب نود حجّ رسول خدا(ص)
از امام صادق علیه السّلام روایت شده است که فرمودند: روزی حضرت حسین بن علی علیهما السّلام در آغوش رسول خدا صلّی الله علیه و آله بودند و آن بزرگوار با ایشان بازی نموده و هر دو بزرگوار می خندیدند. پس عایشه عرض کرد: ای رسول خدا محبّت شما به این کودک چقدر زیاد است! حضرت به او فرمودند: وای بر تو و چگونه او را دوست نداشته باشم و به او مهر نورزم در حالی که او میوه دلم و نور چشم من است. آگاه باش که امّت من او را خواهند کشت، پس هرکس او را پس از شهادتش زیارت کند خداوند برایش یک حجّ از حج های مرا می نویسد. عایشه (از روی تعجّب) عرض کرد: یا رسول الله! یک حج از حج های شما؟! حضرت فرمودند: بله (بلکه) دو حج از حج هایم. عرض کرد: یا رسول الله! دو حج از حج های شما؟! حضرت فرمودند: بله (بلکه) و چهار حج. امام صادق علیه السّلام می فرمایند: رسول خدا صلّی الله علیه و آله پیوسته زیاد فرموده و دو برابر می کردند تا این که به نود حج از حج های ایشان به همراه عمره هایش رسید.(5)
در روایتی از مولا امام صادق علیه السّلام می خوانیم: «مَنْ قَبِلَ اللَّهُ مِنْهُ صَلَاةً وَاحِدَةً لَمْ يُعَذِّبْهُ وَ مَنْ قَبِلَ مِنْهُ حَسَنَةً لَمْ يُعَذِّبْهُ». هر کس که خدا یک نمازش را قبول کند عذابش نخواهد کرد و هر کس که خداوند حسنه ای را از او بپذیرد نیز توسّط پروردگار عذاب نخواهد شد.(6) حال باید توجّه داشت جایی که پروردگار متعال به خاطر یک نماز و یا یک حسنه مقبول عذاب را از بنده خود بر می دارد چگونه خواهد بود حال زوّار حضرت اباعبدالله علیه السّلام که در نامه عملشان نود حج و عمره حبیب خدا و افضل انبیاء و اوّل شخصیّت عالم امکان محمّد مصطفی صلّی الله علیه و آله نوشته شده است، امّا به شرطی که زوّار حضرت حسین علیه السّلام این گنجینه بی نظیر را به واسطه اعمال نا به جا از دست ندهند. به قدری امام حسین علیه السّلام نزد خدا و اهل بیت علیهم السّلام عزیز است که امام صادق علیه السّلام می فرمایند: «إِنَّ فَاطِمَةَ بِنْتَ مُحَمَّدٍ ص تَحْضُرُ زُوَّارَ قَبْرِ ابْنِهَا الْحُسَيْنِ ع فَتَسْتَغْفِرُ لَهُم». حضرت فاطمه بنت محمّد صلّی الله علیه و آله کنار زوّار قبر پسرش حسین علیه السّلام حاضر می شود و برای ایشان استغفار می کند.(7) و خوشا به سعادت کسی که حضرت صدّیقه کبری سلام الله علیها برایش از درگاه ربوبی طلب بخشش و استغفار نماید. این ها همه به جهت عزّت و مقامی است که حضرت سیّدالشّهدا علیه السّلام نزد خدای متعال دارد.
حدیثی از امام حسین علیه السّلام
آن بزرگوار به فرزندشان فرمودند: «أَيْ بُنَيَّ إِيَّاكَ وَ ظُلْمَ مَنْ لَا يَجِدُ عَلَيْكَ نَاصِراً إِلَّا اللَّهَ جَلَّ وَ عَزّ». ای پسرکم! بر حذر باش از ظلم به کسی که در مقابل تو ناصر و یاری دهنده ای جز خدای بزرگ و عزیز ندارد.(8)
پی‌نوشت‌ها
برگرفته از کتاب:
۱-تقویم شیعه ص۲۳۳و۲۳۴/احادیث الطّلاب ص۵۷۹.
۲-تقویم شیعه ص۲۳۵.
3-منتهى الآمال، ج2،ص:661.
4-كامل الزيارات ص 267، 268، 269.
5-همان ص 68.
6-الكافي (ط - الإسلامية) ؛ ج3 ؛ ص266.
7-بحار الأنوار (ط - بيروت) ؛ ج98 ؛ ص55.
8-تحف العقول ص: 246.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت
مسلم زکی‌زاده