در آیات نخستین این سورهی مبارکه حکایت از نکوهش کسی میکند که در زمان پیامبر(ص) با ورود نابینائی فقیر به مجلسی که در آن برخی از اعیان و ثروتمندان جمع بودند عبوس شد و چهره را درهم کشید و خود را جمع و از آن شخص فقیر اعراض نمود. و بدین مناسبت سورهی مبارکه به نان «عَبَس» موسوم گردیده است.
اسم دیگر آن به نام «أعمی» (نابینا) است کـه در آیهی دوم سوره آمده است.
فضائل و خواص
از حضرت سَرور کائنات(ص) مروی است: کسی که این سورهی مبارکه را بسیار تلاوت کند با چهرهی خندان وارد محشر میشود.[1]
و حضرت امام صادق(ع) میفرمایند: اگر کسی این سوره و سورهی تکویر را بخواند جای او در بهشت و در سایهی رحمت الهی بوده و از مقرّبان درگاهش خواهد بود.[2]
و در خواص سورهی مبارکه میفرماید: چنانچه مسافر آن را به همراه خود بردارد در آن سفر خیر کثیری نصیبش میشود و خواستههای او برآورده میگردد.[3]
و همچنین اگر کسی چیزی را در مکانی پنهان نموده و فراموش کرده باشد درکدام نقطه است و این سوره را بخواند خداوند او را بدان مکان هدایت میفرماید.[4]
و در کتاب «طریقالنجاۀ» به همین ترتیب آورده است و همچنین جهت پیدا شدن گمشده، سورهی مبارکهی عبس را تلاوت نمایند.
و ار امام ششم(ع) مروی است: جهت تقویت و روشنائی دید چشم این سورهی مبارکه را هفت بار قرائت نمایند.[5]