- تاریخ اسلام
- زندگی حضرت پیامبر اسلام(ص)
- زندگی حضرت امیرالمومنین(ع)
- زندگی حضرت فاطمه زهرا(س)
- زندگی حضرت امام حسن(ع)
- زندگی حضرت امام حسین(ع)
- زندگی حضرت امام سجاد(ع)
- زندگی حضرت امام باقر(ع)
- زندگی حضرت امام صادق(ع)
- زندگی حضرت امام کاظم(ع)
- زندگی حضرت امام رضا(ع)
- زندگی حضرت امام جواد(ع)
- زندگی حضرت امام هادی(ع)
- زندگی حضرت امام حسن عسکری(ع)
- زندگی حضرت امام مهدی(ع)
- زندگی سیاسی مبارزاتی ائمه(ع)
- اخلاق اسلامی
- احکام اسلامی
- فقه زندگی
- مسائل جدید
- نقش تقلید در زندگی
- احکام موضوعی
- احکام آداب و رسوم
- احکام آزار دیگران
- احکام ازدواج
- احکام استخاره
- احکام استعمال دخانیات
- احکام اسماء جلاله
- احکام اعتکاف
- احکام امر به معروف و نهی از منکر
- احکام انفاق
- احکام اهداء عضو
- احکام اهل بیت(ع)
- احکام بانکها
- احکام بیت المال
- احکام پزشکی
- احکام پوشش و روابط اسلامی
- احکام تقلید
- احکام جشن و تفریح
- احکام جهاد
- احکام حج
- احکام حیوانات
- احکام خانواده
- احکام خمس
- احکام خوراکیها
- احکام دروغ
- احکام دفع بلا
- احکام ذبح
- احکام رشوه و ارتشا
- احکام روزه
- احکام رهن و اجاره
- احکام زکات
- احکام ساختمان
- احکام سفر
- احکام شراب
- احکام صله رحم
- احکام عزاداری
- احکام غسل
- احکام غیبت و تهمت
- احکام فِرق و مذاهب
- احکام قانون
- احکام قرآن
- احکام قمار
- احکام کسب و کار
- احکام ماهواره
- احکام مساجد
- احکام مشاغل
- احکام موسیقی
- احکام نجاسات
- احکام نذر
- احکام نماز
- احکام وضو
- اقتصاد اسلامی
- آموزه‌های نهجالبلاغه
- آموزه‌های صحیفه سجادیه
- آموزه‌های قرآنی
- خانواده و تربیت دینی
- اعتقادات شیعه
- فروع دین
- مهدویت
- فروغ ولایت در دعای ندبه
- حکومت جهانی مهدی(عج)
- گفتمان مهدویت
- نوید امن و امان
- نظام امامت و رهبری
- معرفت حجت خدا
- معرفت امام
- اصالت مهدویت
- بهسوی دولت کریمه
- تجلی توحید در نظام امامت
- باورداشت مهدویت
- عقیده نجاتبخش
- وابستگی جهان به امام زمان(ع)
- مهدی(ع) و حکومت واحد جهانی
- انتظار؛ عامل مقاومت
- ولایت تکوینی و تشریعی
- انقلاب مهدی(ع) و پندارها
- حضرت مهدی(ع)؛ فروغ تابان ولایت
- احادیث و روایات
- خطبههای اهل بیت(ع)
- پرسمان دینی
- فرقهها و ادیان
- مفاخر شیعه
- ویژهنامه معصومین(ع)
- ویژهنامه امام حسین(ع)
- داستانهایی از معصومین(ع)
- داستانهای عبرتانگیز
- داستانهای گوناگون
- داستانهایی از پیامبر(ص)
- داستانهایی از حضرت زهرا(س)
- داستانهایی از امام علی(ع)
- داستانهایی از امام حسن(ع)
- داستانهایی از امام حسین(ع)
- داستانهایی از امام سجاد(ع)
- داستانهایی از امام محمدباقر(ع)
- داستانهایی از امام صادق(ع)
- داستانهایی از امام کاظم(ع)
- داستانهایی از امام رضا(ع)
- داستانهایی از امام جواد(ع)
- داستانهایی از امام هادی(ع)
- داستانهایی از امام حسن عسکری(ع)
- داستانهایی از امام مهدی(عج)
- یاران معصومین(ع)
- زنان برجسته اسلام
- مقالات مناسبتی
- شرح ادعیه و زیارات
- تهاجم فرهنگی
- چند رسانهای
تعداد: آیات 19 ـ کلمات 72 ـ حروف 296
سورهی مکّی
(بعد از سورهی «تکویر» نازل شده است)
نامگذاری
این سورهی مبارکه به جهت نام برتر «أعلی» که در آغاز آن آمده و می‌فرماید: به نام پروردگار برتر و اعلای خویش تسبیح بگوی، خدائی که آفریدگار و مدبّر جهان است، بدین اسم شریف «أعلی» نامگذاری شده است.
نام دیگر آن «سَبِّح اسمَ رَبِّكَ الأَعْلَى» که سورهی مبارکه با این آیه شریفه آغاز می‌گردد.
فضائل و خواص
حضرت امام صادق(ع) در حدیثی می‌فرماید: کسی که سورهی «أعلی» را در نماز واجب یا نافله‌ی خود بخواند، روز قیامت به او ندا می‌شود: از هر دری از درهای بهشتی که می‌خواهی داخل شو.[1]
و نیز حضرت در روایتی می‌فرماید: شیعه‌ی ما کسی است که در شب‌های جمعه در نماز، سورهی «جمعه» و «سَبِّحِ اسمَ رَبِّكَ الأَعْلَى» را بخواند.[2]
چنان که در مضمون حدیثی از حضرتش مروی است: هر مؤمنی از شیعیان ما در نماز عشای شب جمعه سورهی «جمعه» و «سَبِّحِ اسمَ رَبِّكَ الأَعْلَى» و در نماز ظهر جمعه سورهی «جمعه» و سورهی «منافقون» را بخواند و هرگاه چنین کند گویی عمل رسول‌الله(ص) را انجام داده و پاداش و ثوابش بر خدا بهشت خواهد بود. چنان که در فضائل سورهی مبارکه‌ی «جمعه» گذشت.[3]
و در تفسیر عیّاشی آمده است که ابوحمیصه یکی از یاران حضرت امیر(ع) می‌گوید: بیست شب پشت سر آن حضرت، نماز خواندم جز سورهی «سَبِّحِ اسمَ رَبِّكَ الأَعْلَى» را در نماز نمی‌خواند و می‌فرمود: اگر می‌دانستید چهبرکاتی در آن است، هر یک از شما در هر روز بیست بار آن را تلاوت می‌کردید و هر کس آن را بخواند گوئی کُتب و صُحف ابراهیم و موسی(ع) را تلاوت کرده است. [4]
و از مجموعه‌ی روایاتی که در این زمینه رسیده استفاده می‌شود که این سورهی مبارکه از اهمیّت خاصّی برخوردار است تا آنجا که حضرت امیرالمؤمنین(ع) در حدیثی می‌فرماید: این سوره محبوب پیامبر اکرم(ص) بوده است.[5] و هنگامی که حضرت تلاوت می‌کرد: «سَبِّحِ اسمَ رَبِّكَ الأَعْلَى»، می‌فرمود: «سُبحانَ رَبِّی الاَعلَی»، و حضرت امیر(ع) و اصحاب نیز به همین ترتیب عمل می‌کردند. [6]
و در خواص آن امام ششم(ع) می‌فرماید: هر کس در هنگام سفر این سوره را سه بار بخواند به سلامت مراجعت خواهد کرد.[7]
و کسی که آن را بنویسد و به همراه خود داشته باشد حافظه‌ی او زیاد می‌شود.[8]
و اگر در روز جمعه بعد از نماز آن را بنویسد و همراه خود بدارد به یاری خدا از جمیع آفات و بلیّات محفوظ خواهد بود.[9]
دیگر اثرات ثمربخش و درمانی آن است بر کسی که عارضه‌ی بواسیر یا نفخ شکم یا درد گردن یا گوش داشته باشد، این سورهی مبارکه را بر او بخوانند.[10]