گر چه حجّاج از وجدان و انصاف و عاطفه فرسخ‌ها دور بود؛ ولی به مصداق «رَمْيُ مِنْ غَيْرِ رَامَ: گاهی ناآشنای به تیراندازی، تیرش به هدف می‌خورد.» از حُرّه خوشش آمد و جواب‌های او را پسندید و او را با بخشیدن جایزه زیادی تحسین نموده و آزاد کرد.

وزیر نامه را گرفت و دو هزار دینار به او داد و سوار بر مرکب تندرو شد و با شتاب خود را به آن‌ کسی که معتصم به او نامه نوشته بود رساند. همین ‌که آن مأمور نامه را خواند، بدون سخن، فرمان داد: «گردن این شخص را بزنید!» گردن وزیر را زدند و او را کشتند.

اهل خانه نجات پیدا می‌کنند. ولی از این ماجرا اطلاع ندارند، و گاهی با خود می‌گویند: دست غیبی ما را نجات داد و ... پس از چند روز که خاک‌برداری می‌کنند تا اثاثیه خانه و پول معهود را به دست بیاورند، ناگاه چشمشان به لاشه آن دزد خیانت‌کار که پول‌ها را به دست گرفته بود می‌افتد

روزی شخصی به نام «صعصعه» از حضرت علی(ع) پرسید: «تو بهتر هستی یا موسی بن عمران؟!» فرمود: «ستایش نفس خوب نیست، ولی چون می‌خواهی حقیقت را بفهمی و از طرفی اظهار نعمت است، من از موسی(ع) بهتر هستم، به دلیل آن که قرآن می‌فرماید: «موسی شخصی از قبطيان (پیروان فرعون) را کشت، حکم اعدامش صادر شد، از ترس فرار کرد، ولی من با وجودی که صددرصد، خطر را می‌دیدم، در رختخواب پیامبر خوابیدم»

در این موقع حضرت علی(ع) که جوان ۲۳ ساله بود، در بستر پیغمبر خدا خوابیده و در انتظار وقوع حادثه خطير، به سر می‌برد. کفّار قریش، که از سر شب، اطراف خانه رسول خدا را محاصره کرده بودند، در انتظار هجوم و حمله به خانه آن حضرت به سر می‌بردند...

وقتی‌ که آقای بروجردی، آقا شیخ علی را دیدند، می‌خواستند دست او را ببوسند که وی نگذاشت، آنگاه به او فرمودند: «از من بگذرید، از حالت طبیعی خارج شدم، و به شما پرخاش کردم و...»

مطلبی می‌گویم تا من زنده‌ام به کسی نگو: «در عصری که خدمت پدر شما درس سیر و سلوک می‌خواندم، ایشان به من فرمود: انقلاب خواهی کرد و پیروز می‌شوی، و جنگی در خوزستان رخ می‌دهد که یکی از بستگان ما (یعنی شهید آیت‌الله مهدی شاه‌آبادی) در آن به شهادت می‌رسد».

رژیم ستم‌شاهی برای ساکت نمودن آقای فلسفی، این زبان گویای اسلام، دست به توطئه‌هایی زد که یکی از آن‌ها بسیار جدّی بود، که به یاری حقّ به ‌طور معجزه‌آسایی ناکام و خنثی گردید.

مأمورین به دستور پادشاه عمل کردند و پس از جوشیدن آب، آن مرد مسلمان و دلیر را در میان آب انداختند او در همان حال گفت: «بسم ‌الله الرّحمن الرّحیم» از یک ‌طرف وارد شد و از طرف دیگر به قدرت خداوند، به ‌سلامتی خارج گشت!

در دنیای الفاظ، شاید لفظی، بدمعنی و ننگین‌تر از کلمه «منافق» نباشد. چه بسیار فتنه‌ها، نابسامانی‌ها، کارشکنی‌ها و ... مولود نفاق بوده، و در هر زمان گروهی در سایه شوم این صفت ناشایسته به خود صورت حق ‌به ‌جانب داده، و خویش را دلسوز اجتماع قلمداد نموده ولی در باطن از گرگ هم درنده‌تر هستند.

پس ‌از آن که زن به خانه شوهر رفت، در اسلام برای او پس از رعایت انجام واجبات و ترک محرّمات، هیچ حقّی بزرگ‌تر از «شوهرداری» نیست. حتّی اگر پدر و مادر او در امور مربوط به شوهرداری امری کرد و شوهرش امر دیگر، بر او واجب است که اطاعت از شوهر نماید.

در امور مذهبی، دین مقدّس اسلام دستور اکید راجع به نظارت بر اعمال مردم داده‌ شده است که آنان را به خوبی‌ها دعوت کنند و از بدی­ها بازدارند. اهمیّت امر به‌ معروف و نهی از منکر در بسیاری از آیات و روایات با تعبیرات گوناگون و تأکیدآمیز تکرار شده است.

شکّی نیست که کمال و شخصیّت انسان، بستگی به روح او دارد و کمال روح، به آن است که از آلودگی‌ها زدوده گردد و از صفات زشت و غیرانسانی مبرّا باشد.

امروز با پیشرفت علوم، به ‌خصوص توسعه علم غذا شناسی، دیگر برای هیچ­ کس تردیدی نمانده که خوراکی‌ها و آشامیدنی‌ها همان‌گونه که در جسم اثر می‌گذارند و پرورش و رشد و بقاء آن بستگی به «غذا» دارد، در جان و روان نیز اثر دارند.

دیرزمانی است در بین اقوام و ملل، این پرسش می‌شود که هدف از ارسال پیامبران از ناحیه ذات اقدس خداوند چیست؟ و منظور آنان در اجتماع، چه می‌باشد؟ و بالاخره آنان به چه عنوان در میان انسان‌ها زندگی می‌کنند؟!

تمام پیامبرانی که از طرف خداوند متعال، برای رهبری مردم فرستاده و مبعوث شده‌اند انسان را از دشمنی خطرناک، که همیشه همراه انسان هست تا وی را با وسایل گوناگونی، فریب داده و از راه مستقیم سعادت، منحرف نماید، بر حذر داشته‌اند.

آن خلّاق و آفریننده بی‌همتا می‌داند که در میان مخلوقات خود، انسان را به گوهرهای استعداد و حافظه و آزادی و عقل و فراست و... آراسته نموده؛ از این‌رو او از تمام موجودات برتر است. لذا وقتی ‌که روح فعّال انسانی (نفس ناطقه) را در انسان دمید، فرمان داد که فرشتگان، وی را سجده کنند.