امامان گرچه از حکومت برکنار شدند و غالباً دستشان از بیت‌المال کوتاه شد، ولی منابع درآمد دیگری داشتند و با تلاش فراوان، منابع را برای حفظ شیعه و مذهب تشیع، نگه می‌‏داشتند.

بذل و بخشش‏‌های کَلان در زندگی امامان، بسیار دیده می‌‏شود. اینک باید دید دقت در مصرف بیت‌المال به طور مساوی، با بذل و بخشش بی‌‏حساب امامان چگونه سازگار است؟!

یکی از حربه‌های بُرّنده و مهم طاغوت‏‌ها در هر عصری این بود که رگ و ریشه‌ی اقتصاد را به دست ‌می‌‏گرفتند و مردان خدا را در فشار و تنگنای اقتصادی قرار ‌می‌‏دادند. تا آنان را نیازمند و تسلیم کنند.

پذیرش ولایتعهدی امام رضا(ع) صوری بود، آن‌هم به خاطر حفظ جان، چنان‌که شرایط امام رضا(ع) بیانگر آن است که تنها نام ولایتعهدی باشد، ولی در عمل، حضرت دخالتی نکند.

یکی از سیاست‏‌ها و روش‏‌های سیاسی امامان این بود که توسط افراد ورزیده و متعهدی، درون حکومت‏‌های جائر نفوذ می‌‏کردند تا با هوشیاری و تدبیر لازم، از خط تشیع و حریم شیعیان، حفاظت و حمایت کنند.

شیوه‌ی زندگی امام علی(ع) و روابط حضرت با مردم در دوران پنج ساله خلافتش، آمیخته به سیاست است. محور سیاست او این بود که براساس عدالت اسلامی رفتار کند و همه‌ی تدابیر در چارچوب مشروع اسلامی صورت گیرد؛ چنان که خطبه‌های تدابیر مفصّل حضرت در نهج‌البلاغه، هم‌چنین نامه‌های او بیانگر این مطلب است.

سیاست بر دو گونه است؛ پسندیده و ناپسند: سیاستی که در راه اجرای عدالت و ادای حقوق و رعایت ارزش‏های اخلاقی، به کار رَوَد، مثبت و پسندیده است، اما سیاستی که در راه ظلم و باطل و مفاسد و نیرنگ به کار رود، منفی و ناپسند است.

امام باقر(ع) به جابر جُعفی فرمود: ای جابر! اگر ما از خود به مردم حدیث بیاموزیم، یا بر اساس رأی‌مان با آنان گفت‌‏وگو کنیم، از هلاک‌شدگان خواهیم بود، ولی ما بر اساس آثاری که از رسول خدا نزد ما است، گفت‌وگو می‌‏کنیم.

یک جامعه برای رفع نیازمندی‌های خود نیاز به کارهای مختلف دارد. هر کاری که محصول مثبتی داشته باشد و معاش زندگی را تأمین کند مقدّس و در اسلام به‌عنوان کار مورد تمجید قرار گرفته است.

اسراف تنها مربوط به غذا نیست، بلکه شامل هرگونه اتلاف و زیاده‌‏روی خواهد شد؛ مانند زیاده‌‏روی در پوشاک، زیاده‌‏روی در تهیّه‏‌ی وسایل زندگی، زیاده‌‏روی در توسعه‏‌ی خانه و نیازمندی‏‌های زندگی، زیاده‌‏روی در آرایش، زیاده‌‏روی در مصرف آب، برق، گاز، تلفن و...

راضی به رضای خدا کسی است که از مولایش (خدا) ناخشنود نشود؛ خواه روزگار خوبی داشته باشد و خواه روزگار خوبی نداشته باشد و برای کارهای نیک امّا اندک خود خشنود نشود

امام باقر(ع)فرمود: همانا خداوند متعال آن کس را که در میان جمعی شوخی کند دوست دارد؛ به شرطی که شوخی او آمیخته با فحش نباشد.

امام سجّاد(ع) به فرزندانش فرمود: با صاحبان دین و معرفت هم‎نشین شوید. اگر چنین افرادی را نتوانستید بیابید، اُنس گرفتن به تنهایی بهتر و برای سلامتی دین انسان، شایسته‎تر است.

واژه صبر و استقامت با تعبیرات گوناگون، در قرآن، بیش از صد بار تکرار شده است. این نشان می‎دهد که خصلت صبر از دیدگاه قرآن، از اهمیّت بالایی برخوردار است و قرآن تأکید خاصّی دارد که پیروانش دارای این خصلت باشند.

همانا خداوند بسیار غیرتمند است و تمام غیرتمندان را دوست می‎دارد و از غیرت خداوند این است که انحرافات جنسی و ناموسی آشکار و پنهان را حرام کرده است.

امامان(ع) بدون استثنا از هرگونه عاملی که موجب بیماری می‎شد، پرهیز می‎کردند و به پیروان خود دستور می‎دادند از آن‎ها پرهیز نمایند.

مسلمانان باید لباس‎های پاک و مرتّب و تمیز بپوشند و موهای خود را شانه بزنند و این نعمت‎ها را هرگز بر خود حرام نکنند، بلکه از آن به نحو احسن بهره‎برداری نمایند.

گوهر گران‎بهای وقت، بسیار عزیز است و عزیزتر از آن، چیزی نیست. بنابراین، باید آن را شناخت و از آن قدردانی کرد و از هرگونه اموری که موجب اتلاف وقت می‎شود؛ مانند سرگرمی‎های بیهوده، پرداختن به امور بی‎فایده، اشتغال به کار مهم در صورت بودن اَهَم (مهم‎تر)، همنشینی با دوستان ناباب، بی‎نظمی در کار و امور دیگر خودداری نمود.

شجاعت و صبر (که عزم و اراده‌ی محکم قلب است) رابطه‌ی تنگاتنگی با هم دارند؛ به طوری که کسی که صبر ندارد، شجاعت نیز ندارد.

وفای به عهد در اسلام، اصلی استوار و دستوری محکم و ارزشمند است و سفارش شده است مسلمانان به آن وفا کنند، چون اگر عهد بشکنند، از صف نیکان و مؤمنان رستگار خارج می‎شوند.