در صورتى‏‌ كه مادر عذرى‏‌ ندارد بايد دو سال و حداقل 21 ماه به بچه‌‏اش شير بدهد، امّا بعد از پايان دو سال مى‏‌توان بچه را از شير گرفت. امّا از شير گرفتن بچه كار چندان سهل و آسانى‏‌ هم نيست، زيرا مدت دو سال با شير مادر عادت كرده و ترك عادت دشوار است. مسلماً تا چند روز ناسازگارى‏‌ و جزع و فزع خواهد كرد؛ حتى‏‌ ممكن است اعتماد خود را نسبت به مادر از دست داده و بدبين شود...

مادران شيرده اشتهاى‏‌ بيش‏ترى‏‌ نسبت به مادرانى‏‌ كه شير خود را خشك كرده‏اند، دارند، زيرا مادران شيرده بايستى‏‌ غذاى‏‌ بيش‏ترى‏‌ بخورند تا بتوانند مواد غذايى‏‌ از دست رفته به وسيله‌ی شير را جبران و جاى‏‌گزين نمايند. در اين‏ دوران، مادر بايستى‏‌ از مواد غذايى‏‌اى‏‌ كه داراى‏‌ ميزان سرشارى‏‌ از پروتئين و كلسيم مى‏‌باشد استفاده نمايد...

بهترين غذاى‏‌ كودك در اين دوره شير مادر است كه كليه‌ی مواد مورد نياز رشد را در بر دارد. شير مادر گرم، پاك و بدون ميكرب بوده، به راحتى‏‌ هضم شده و اثر نامساعدى‏‌ روى‏‌ دستگاه گوارش كودك ندارد. پروتئين، چربى‏‌ و مواد قندى‏‌ موجود در آن به قدرى‏‌ است كه مواد از دست رفته‌ی بدن كودك را جبران كرده و مقدارى‏‌ هم صرف رشد او مى‏‌شود.

زن زائو در اثر در اثر اضطراب و تغییر مزاج، میل به غذا ندارد و اصولاً خوردن غذای سنگین و پرحجم برایش خوب نیست، پس به خوردن غذای پرحجم و سنگین اصرار نکنید. امّا برای تحمل درد و دشواری‌های عمل زایمان و کمک به اخراج بچه نیاز به انرژی دارد.

يك خانم باردار كه آرامش كامل روانى‌ و با تغذيه‌ی خوب زندگى‌ مى‌‏كند تنى‌ سالم و روانى‌ پاك خواهد داشت، در نتيجه جنينى‌ هم كه در رحم او زندگى‌ مى‌‏كند، در آرامش كامل و تغذيه‌ی مناسب به رشد خويش ادامه خواهد داد. پرورش در يك چنين جايگاه سالم و امنى‌ بدون شك در شخصيت جسمانى‌ و روانى‌ جنين تأثير بسزايى‌ خواهد داشت.

به عقيده‌ی «مك‏گارى‌» و «اندرو» در 1972 نيكوتين موجود در دود دخانيات سبب انقباضات رحم مى‌‏شود و سيانيدِ موجود در دود حاصل از سوختن توتون موجب تخليه‌ی ذخيره‌ی ويتامين «ب 12» خواهد شد. مصرف دخانيات در خانم‏هاى‌ حامله سبب انقباض رحم مى‌‏شود، كه اين انقباض بى‌‏مورد سبب هيپوكسى‌ جنين مى‌‏شود.

ويتامين D عمل جذب فسفر و كلسيم را در بدن تنظيم مى‌‏كند، متابوليزم را سريع‏تر مى‌‏سازد و داروى‌ ضد «راشيتيزم» است. كودكانى‌ كه ويتامين D به مقدار كافى‌ به وسيله‌ی غذا به بدنشان نمى‌‏رسد، مبتلا به بيمارى‌ «راشيتيزم» مى‌‏شوند. مقدار ويتامين D مورد احتياج زن حامله، 600 تا 800 واحد در روز است.

زن باردار بايد ورزش ملايم و طبيعى‌، استراحت كافى‌، هواى‌ آزاد و غذاى‌ مناسب كه قسمت اعظم آن را شير و سبزى‌‏ها تشكيل بدهد داشته باشد. حالات هيجانى‌ شديد و تكان‏هاى‌ ناراحت كننده‏اى‌ كه براى‌ مادر اتفاق مى‌‏افتد مسلماً براى‌ وضع مزاجى‌ و رشد جنين مضرّ است، زيرا چنين حالاتى‌ نظم دستگاه عصبى‌ را برهم مى‌‏زند و بر اثر ترشح غير طبيعى‌ غدد، عمل صحيح دستگاه گوارش مختل مى‌‏شود.

زن بايد توجه داشته باشد كه موجود زنده را در رحم خود پرورش مى‌‏دهد و در سرنوشت او تا مقدار زيادى‌ تأثير دارد؛ زيرا رحم مادر نخستين محيط پرورش كودك است كه در شخصيت آينده‏اش تأثير بسزايى‌ خواهد داشت. درست است كه نطفه‌ی پدر و مادر و ژن‏هايى‌ كه به وسيله‌ی قانون توارث از اجداد، به اين موجود جديد انتقال يافته و در تكوين شخصيت جسمانى‌ و روانى‌ او تأثير خواهند داشت...

نويسندگان بايد به اين نكته توجه داشته باشند كه با نوشته‏‌ها، داستان‏سرايى‏‌ها، تجزيه و تحليل‏ها، تعريف و تمجيدها، نقد و انتقادها، تصاوير و نقاشى‏‌ها و حتى‏‌ با الفاظ و عبارات خود، در گروه عظيمى‏‌ از اقشار مختلف جامعه تأثير مى‏‌گذارند، تأثيرى‏‌ خوب يا بد. نويسنده در برابر نوشته‏‌هايش در پيشگاه عدل الهى‏‌ مسئول خواهد بود.

حق دانش ‏آموزت اين است كه بدانى‏‌ خدا به وسيله‌ی علمى‏‌ كه به تو داده و خزينه‌ی دانشى‏‌ كه بر تو ارزانى‏‌ داشته، تو را قيم و سرپرست دانش‏آموزانت قرار داده است. اگر در اين سرپرستى‏‌ كه خدايت داده خوب عمل كنى‏‌ و نسبت به آن‏ها همانند يك خزانه‏دار مهربان و خيرخواه نسبت به مولاى‏‌ خود باشى‏‌ كه با صبر و از روى‏‌ حساب اموال خزينه را خرج مى‏‌كند و به موقع مصرف مى‏‌كند...

سرنوشت هر كودك تا حد زيادى‏‌ در اختيار والدين است، لذا بستگى‏‌ دارد كه اطلاعاتشان در چه حد باشد و در تعليم و تربيت فرزندانشان چه‏ مقدار عنايت به خرج دهند. پدر و مادر اگر درست انجام وظيفه كنند بزرگ‏ترين خدمت را نسبت به فرزندانشان انجام خواهند داد و سعادت و خوشبختى‏‌ آينده‌ی آن‏ها را تأمين خواهند كرد.

هر انسان عاقلى‏‌ مى‏‌تواند نفس خودش را اصلاح و اخلاقش را تهذيب كند. پس خُلق ملكه‏اى‏‌ است كه با سهولت و بدون تأمل افعال از آن صادر مى‏‌شود. و بعضى‏‌ خيال كرده‏اند كه خلق مانند خلقت مى‏‌باشد كه قابل تغيير و تبديل نيست. گفته‏اند: خلق مقتضاى‏‌ مزاج مى‏‌باشد؛ چنان كه شخص حارالمزاج شجاع است و ضد آن ترسو. بقيه اخلاق نيز چنين هستند.

مزاج انسان مدخليت تامه دارد در صفات. بعضى‏‌ مزاج‏ها در اصل خلقت، مستعد برخى‏‌ از اخلاق مى‏‌باشد و بعضى‏‌ ديگر مقتضى‏‌ خلاف آن اخلاق است. ما يقين داريم كه بعضى‏‌ اشخاص، طبعاً چنان‏اند كه در اثر كوچك‏ترين سببى‏‌ غضب مى‏‌كنند يا مى‏‌ترسند يا اندوهگين مى‏‌شوند يا مى‏‌خندند. ولى‏‌ بعضى‏‌ ديگر برخلاف آن‏ها هستند.

رعايت بهداشت و تغذيه‌ی مادر در زمان باردارى‏‌ و شيردادن و هم‏چنين شرايط و اوضاع محيط پرورش جنين و نوزاد، در چگونگى‏‌ ظهور استعدادهاى‏‌ ارثى‏‌ او بدون شك تأثير خواهند داشت. انسان، محصول عكس‏العمل متقابل استعدادهاى‏‌ طبيعى‏‌ و موروثى‏‌، شرايط و امكانات محيط پرورش است. اين موضوعى‏‌ است كه خود دانشمندان علم وراثت نيز بدان اعتراف دارند.

منظور از توارث يا وراثت، انتقال طبيعى‏‌ بعضى‏‌ از صفات و خصوصيات بيولوژيك بدنى‏‌ و ذهنى‏‌ يا عقلى‏‌ از والدين و اجداد به فرزندان است و اين انتقال به وسيله‌ی سلول‏هاى‏‌ نطفه‌ی والدين انجام مى‏‌گيرد. در هسته‌ی هر يك از اين سلول‏ها رشته‏هايى‏‌، زوج زوج به نام «كروموزوم» وجود دارد كه اساس توارث به آن‏ها مربوط است.

امّا انسان در جنبه‌هاى‏‌ جسمانى‏‌ و نباتى‏‌ و حيوانى‏‌ خلاصه نمى‏‌شود، بلكه جنبه‌ی انسانى‏‌ و روح ملكوتى‏‌ نيز دارد كه از عالم ماده و مادّيات برتر است. موجودى‏‌ است مجرد، برگزيده و خليفة الله. توان‏هاى‏‌ علمى‏‌ او به حدى‏‌ است كه از ديگر حيوانات ساخته نيست. آزاد و مختار آفريده شده و مسئوليت‏هايى‏‌ را بر عهده گرفته است. فطرت خداجويى‏‌ و خداپرستى‏‌ دارد و كمال آشناست.

انسان اگر به فطرت پاك و كمال دوست خود مراجعه كند و به دور از هوا و هوس خوب بينديشد، مى‏‌تواند فضايل و ارزش‏هاى‏‌ اخلاقى‏‌ و نيز رذايل اخلاقى‏‌ و ضد ارزش‏ها را درك كند. همه‌ی انسان‏ها چنين دركى‏‌ را داشته و دارند: حال اگر بعضى‏‌ انسان‏ها از چنين درك مقدسى‏‌ محرومند بدين جهت است كه نور عقلشان با هوا و هوس‏ها و تمايلات شديد حيوانى‏‌ خاموش شده است.

چنان چه زندگى‏‌ دنيوى‏‌ انسان مى‏‌تواند قرين سعادت و خوشبختى‏‌ يا شقاوت و بدبختى‏‌ باشد، در زندگى‏‌ باطنى‏‌ انسان نيز همين دو امر امكان دارد. انسان در ذات يا به سوى‏‌ سعادت و كمال سير مى‏‌كند يا به سوى‏‌ نقصان و رنج و ظلمت‏ حركت مى‏‌نمايد. سعادت واقعى‏‌ انسان وقتى‏‌ تأمين مى‏‌شود كه در هر دو زندگى‏‌؛ خصوصاً در زندگى‏‌ باطنى‏‌ و نفسانى‏‌ سعادت‏مند باشد.

علاوه بر آن انسان يك «خود» انسانى‌ هم به اعتبار نفس مجرد ملكوتى‌ دارد. از اين جهت گوهرى‌ است مجرد و ملكوتى‌ و برتر از ماده و براى‌ استكمال خويش نيازمندى‌‏هايى‌ نيز دارد كه از سنخ نيازمندى‌‏هاى‌ حيوانى‌ و جسمانى‌‏ نيستند، بلكه برتر از ماده بوده كه با روح مجرد ملكوتى‌ و نفخه‌ی الهى‌ سنخيت و تناسب دارند كه شناخت و تمايل به آن‏ها در باطن آن گوهر شريف ملكوتى‌ نهاده شده است.