اعتقاد به قداست عموم صحابه مشکلات زیادى براى طرفداران این عقیده به وجود آورده که از آن جمله مشکلات عظیم تاریخى است، زیرا در تواریخ معروف و مورد اعتماد آنها، حتّى در احادیث کتب صحاح، درگیرى‌هاى شدیدى میان بعضى از صحابه مى‌بینیم که نمى‌توانیم هر دو طرف را صالح و عادل و مقدّس بشمریم...

این چه عدالتى است که یکى از افرادى که ظاهراً جزء صحابه‌ی پیغمبر اکرم(ص) است، (منظورمان معاویه است) به خود اجازه مى‌دهد به صحابه‌ی والا مقامى همچو على(ع)، سال‌ها سبّ و لعن کند و به همه‌ی مردم شهرها بدون استثنا دستور دهد، این برنامه را اجرا کنند.

باید از کسانى که به این دلیل تمسّک مى‌جویند پرسید: آیا قرآن سخت‌ترین حملات را به منافقانى که اطراف پیامبر را گرفته بودند نکرده است؟ آیا وجود منافقان در لابه‌لاى یاران صادق و خالص آن حضرت، از مقام والاى آن بزرگوار کاسته است؟ ابداً!

اگر کسى بگوید معاویه با تخلّف از بیعت با امام(ع) و عدم اعتراف به حقّى که از سوى خاصّ و عامّ مسلمین مورد پذیرش بود و روشن ساختن آتش جنگ صفّین و ریخته شدن خون بیش از یکصد هزار نفر از مسلمانان، مردى ستمگر بوده، سخنى به ناحق گفته است؟!

اگر مفهوم تقیّه حفظ جان و مال و عِرض در برابر متعصّبان و افراد خطرناک است ـ که هست ـ چه تفاوتى میان مسلمان ناآگاه و متعصّب و کافر وجود دارد؟ اگر عقل و خرد حاکم به حفظ این امور و هدر ندادن بیهوده‌ی آنهاست، چه تفاوتى بین این دو مورد وجود دارد؟

هیچ عقلى اجازه نمى‌دهد که انسان عقیده‌ی باطنى خود را در برابر افراد خطرناک و غیرمنطقى اظهار کند و جان یا مال یا ناموس خود را به خطر بیندازد، چرا که هدر دادن نیروها و امکانات بدون فایده عاقلانه نیست.

براى پى بردن به درستى یا نادرستى روایات، به خصوص هنگامى که تضادّى در میان روایات مشاهده مى‌کنید، آنها را بر قرآن عرضه بدارید، آنچه موافق قرآن است صحیح است، به آن عمل کنید و آنچه مخالف قرآن است رها سازید.