آری مجتبی(ع)، چهره ملکوتی و سیادت و آقائی و نمک رخساره را از جدّ خود به ارث دارد و تاج امامت بر سر نورانیش می درخشد. وجودی که مخزن اسرار حضرت حق و تجلّی گاه صفات خداست.

دوازدهمین پیشوای معصوم، حضرت حجة بن الحسن المهدی امام زمان عجّل الله تعالی فرجه در نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری در شهر سامرّاء دیده به جهان گشودند. ایشان هم‌نام پیامبر اسلام صلّی الله علیه و آله (م ح م د) و هم کنیه آن حضرت (ابوالقاسم) هستند. امّا پیشوایان معصوم علیهم السّلام از ذکر نام اصلی ایشان نهی فرموده‌اند.

چهارمین امام حقّ و حجّت خدا، امام على بن الحسين زين العابدين علیه السّلام در مدينه، پنجم شعبان سال سى و هشتم هجرت، عالم را از نور پر فروغ خود نورانی کردند. نام مبارکشان علی و كنيه آن حضرت، ابو الحسن و مشهورترین لقب مبارکشان زین العابدین و سجّاد مي باشد.

در سوّم شعبان سال چهارم هجری، آقای شهیدان و سرور و سالار شیعیان و دلباختگان، اشک هر مؤمن، امام زاهد عابد، شهید غریب، عطشان نینوا حضرت اباعبدالله الحسین الشهید علیه السّلام، در مدینه منوّره عالم را به نور خود منوّر فرمودند.

به شهادت تاریخ و اجماع مورّخین حضرت موسى بن جعفر علیهما السّلام عابدترين فرد زمان خود بودند، فقيه‏ ترين و سخاوتمند ترين و بزرگوارترين اشخاص به شمار مي رفتند.

مشهور آن است كه آن حضرت در روز جمعه، سيزدهم ماه رجب، بعد از سى سال از عام الفيل در ميان كعبه معظّمه متولّد شده است.

حضرت جواد الائمّه علیه السّلام بنا بر مشهور در دهم ماه رجب سال ۱۹۵ هجری در مدینه به دنیا آمدند. نام مبارکشان محمّد و کنیه ایشان ابوجعفر و لقب آن امام همام، تقی و جواد می باشد. پدر بزرگوار آن حضرت امام رضا علیه السّلام و مادر آن حضرت جناب سبیکه یا دُره است که حضرت رضا علیه السّلام نام ایشان را خیزران نهادند.

حضرت هادی علیه السّلام در سال ۲۲۰ هجری پس از شهادت پدر گرامیشان بر مسند امامت نشستند، در حالی که حدود هشت سال از عمر شریفشان می گذشت.

امام محمّد باقر علیه السّلام در روز جمعه، اوّل ماه رجب یا سوّم صفر سال ۵۷ قمری در شهر مدینه چشم به جهان گشودند و مدّت عمر شریفشان ۵۷ سال بود. آن حضرت در واقعه کربلا حضور داشتند و در آن زمان کم تر از ۴ سال از عمر مبارکشان می گذشت.

بر اساس روایات فراوان در منابع روایی شیعیان و اهل سنّت، حضرات ائمّه طاهرین علیهم السّلام پیش از آفرینش کائنات به عنوان اوّلین مخلوق خدا به شکل انواری خلق شدند که دائماً مشغول تسبیح و تقدیس حق تعالی بودند.

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله در باره وجه نامگذاری فاطمه می فرمایند: «إِنِّي سَمَّيْتُ ابْنَتِي فَاطِمَةَ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ فَطَمَهَا وَ فَطَمَ مَنْ أَحَبَّهَا مِنَ النَّارِ». همانا من (به دستور و اراده خدا) نام دخترم را فاطمه نهادم زیرا خدای عزّ و جلّ او و هر آن کس که او را دوست بدارد، از آتش جهنّم بریده و جدا نموده است.

حضرت عسكرى عليه السّلام پدر بزرگوار ولیّ عصر حضرت بقیّة الله مولانا مهدی ارواحنا فداه، در روز جمعه هشتم ربيع الآخر سال 232 هجری در شهر مدینه منوّره به دنیا آمدند. پدر بزرگوارشان پیشوای دهم حضرت امام هادی علیه السّلام و مادر گرامیشان بانوئی صاحب فضل و کمالات به نام حدیثة یا سلیل بود.

اسم مبارك آن حضرت «جعفر» بود. و كنيه شريفش «ابو عبداللّه» و القاب آن حضرت «صابر»، «فاضل»، «طاهر» و «صادق» بود. و مشهورترين القاب آن جناب «صادق» است.

رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله لباس خود را وصله می‌زدند، كفش خود را می‌دوختند، گوسفندان خود را می‌دوشیدند، با بردگان غذا می‌خوردند، بر زمين می‌نشستند، بر درازگوش سوار می‌شدند و ديگرى را نيز ترك خود سوار می‌کردند. حيا مانع نمی‌شد كه شخصاً نیازمندی‌های خود را از بازار تهيه كنند و خود به خانه ببرند.

امام عسکری علیه السّلام در سال 260 هجری در هشتم ربيع الاوّل، درحالی که بيست و هشت سال بیشتر از عمر شريفشان نگذشته بود، بر اثر مسمومیّت به شهادت رسیدند.

رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله بخشنده‏ ترين مردم بودند، هرگز شبى نمى ‏گذشت كه درهم و دينارى نزد حضرت بماند، و اگر چيزى زياد مى ‏آمد و تا شب كسى را نمى ‏يافتند كه به او ببخشند، به خانه نمى ‏رفتند تا آن را به مستحقّش برسانند.

خود حضرت رضا علیه السّلام در حدیثی طولانی کیفیّت شهادتشان را به هرثمة بن اعين این گونه بیان فرمودند: اى هرثمة! اكنون مرگم فرا رسيده و به همين زودى به طرف خداوند خواهم رفت و به اجداد و پدران خود ملحق خواهم گرديد.

از امام صادق علیه السّلام روایت است که فرمودند: کسى که از شیعیان ما بوده و حسین علیه السّلام را زیارت کند، از زیارت برنگشته مگر آن که تمام گناهانش آمرزیده مى ‏شود و براى هر قدمى که برمى ‏دارد و هر دستى که بالا مى‏ رود و اسبش را حرکت داده و مى ‏راند، هزار حسنه ثبت شده و هزار گناه محو گشته و هزار درجه مرتبه ‏اش بالا مى ‏رود.

امام کاظم علیه السّلام به شيعيان خود سفارش كرده بودند تا ظاهرى آراسته و مرتّب داشته و شخصيت اجتماعى خود را حفظ كنند.

رسول خدا در شأن امام مجتبی علیه السّلام فرمودند: «حَسَنٌ مِنِّي وَ أَنَا مِنْهُ أَحَبَّ اللَّهُ مَنْ أَحَبَّهُ الْحَسَنُ‏» حسن از من است و من از حسن، خدا دوست می دارد کسی را که حسن (علیه السّلام) او را دوست داشته باشد.