زهرا(س) قیامت می‌کند| ۱

رسول خدا صلّی الله علیه و آله: «وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ إِنَّهَا الْجَارِيَةُ الَّتِي تَجُوزُ فِي عَرْصَةِ الْقِيَامَةِ عَلَى نَاقَةٍ رَأْسُهَا مِنْ خَشْيَةِ اللَّه ...». قسم به کسی که جانم به دست اوست، او تنها زنی است که در صحنه قیامت سوار بر شتری عبور می کند که سرش جلوه ای از ترس و خشیت خداست ... .‏^[1]

انقضاء عالم

عالم با تمام وسعت و شگفتیش پایان می یابد و روزی خواهد آمد که خبری از این ماه و خورشید و فلک و زمین خاکی نخواهد بود. «أَ وَ لَمْ يَتَفَكَّرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ ما خَلَقَ اللَّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما إِلاَّ بِالْحَقِّ وَ أَجَلٍ مُسَمًّى وَ إِنَّ كَثِيراً مِنَ النَّاسِ بِلِقاءِ رَبِّهِمْ لَكافِرُونَ». آيا آنان با خود نينديشيدند كه خداوند، آسمان ها و زمين و آن چه را ميان آن دو است جز به حق و براى زمان معيّنى نيافريده است؟! ولى بسيارى از مردم (رستاخيز و) لقاى پروردگارشان را منكرند.[2]

آن روز همگان در دادگاه عدل خدا حاضر خواهند شد و نتیجه آن چه در دنیا عمل نموده اند را حاضر خواهند دید، «... وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً وَ لا يَظْلِمُ رَبُّكَ أَحَداً». و هر عملى را انجام داده ‏اند، حاضر مى‏ يابند، و پروردگارت به هيچ كس ستم نخواهد كرد.[3]

نفخه صور اوّل و مرگ ناگهانی

«يَسْئَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْساها قُلْ إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ رَبِّي لا يُجَلِّيها لِوَقْتِها إِلاَّ هُوَ ثَقُلَتْ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ لا تَأْتِيكُمْ إِلاَّ بَغْتَةً يَسْئَلُونَكَ كَأَنَّكَ حَفِيٌّ عَنْها قُلْ إِنَّما عِلْمُها عِنْدَ اللَّهِ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ». (ای رسول ما!) درباره قيامت از تو سؤال مى ‏كنند، كى فرا مى ‏رسد؟! بگو: «علمش فقط نزد پروردگار من است و هيچ كس جز او (نمى ‏تواند) وقت آن را آشكار سازد (امّا قيام قيامت، حتّى) در آسمان ها و زمين، سنگين (و بسيار پر اهمّيّت) است و جز به طور ناگهانى، به سراغ شما نمى ‏آيد!» (باز) از تو سؤال مى ‏كنند، چنان كه گويى تو از زمان وقوع آن با خبرى! بگو: «علمش تنها نزد خداست ولى بيشتر مردم نمى‏ دانند».[4]

پایان دنیا کی خواهد بود؟ آری علمش تنها نزد خداست و بس، ولی آن چه مسلّم است آن است که ناگهانی و دفعتاً به وقوع خواهد پیوست و همین امر باعث غافل گیری بسیاری از انسان های بی توجّه نسبت به قیامت خواهد شد.

طلیعه قیامت با دمیدن در شیپور مرگ آغاز خواهد شد. همه جز عدّه ای اندک که همیشه به یاد خدا و در هراس از روز جزا هستند، گرم کار و تلاش روزانه اند و غافل از آن که دنیا را پایانی است و انسان را سرانجامی. برخی در حالى كه پارچه ‏اى را گشوده ‏اند و مشغول معامله ‏اند پيش از آن كه آن را برچينند و بپيچند، جهان پايان مى ‏يابد! و كسانى لقمه غذا را برای خوردن از ظرف برداشته اند امّا پيش از آن كه به دهان بگذارند، صيحه آسمانى فرا مى‏ رسد و جهان پايان مى ‏يابد، عدّه ای مشغول تعمير و گل مالى حوضند تا چهار پايان را سيراب كنند، امّا دریغا که پيش از سیراب شدنِ چهار پايان، قيامت بر پا مى ‏شود[5]. «ما يَنْظُرُونَ إِلاَّ صَيْحَةً واحِدَةً تَأْخُذُهُمْ وَ هُمْ يَخِصِّمُونَ * فَلا يَسْتَطِيعُونَ تَوْصِيَةً وَ لا إِلى‏ أَهْلِهِمْ يَرْجِعُونَ». جز اين انتظار نمى‏كشند كه يك صيحه عظيم (آسمانى) آن ها را فرا گيرد، در حالى كه مشغول جدال (در امور دنيا) هستند. * (چنان غافل گير مى ‏شوند كه حتّى) نمى ‏توانند وصيّتى كنند يا به سوى خانواده خود باز گردند[6].

ناگهان صدائی مهیب می آید و گوئی کسی در شیپور رحیل می دمد، و به ناگاه هر آن کسی و یا چیزی که زنده است، همه می میرند، «وَ نُفِخَ فِي الصُّورِ فَصَعِقَ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ إِلاَّ مَنْ شاءَ اللَّهُ ...». و در صور دميده مى ‏شود، پس هر كه در آسمان ‏ها و زمين است مى ‏ميرد، مگر كسى را كه خدا بخواهد ... [7]. سکوتی بر همه جا حکم فرما می شود[8] و تنها زنده ازلی و ابدی خدای واحد قهّار است و حکومت از آن اوست.[9] تمام حاکمان و صاحبان قدرت و ثروت و ... همه مرده اند و پیکر بی جانشان روی زمین افتاده.

در آستانه قیامت

چه خبر شده است؟ زمین و زمان را دگرگون می بینم! زمین به لرزه آمده و آرام نمی گیرد. از کسی کاری ساخته نیست. گوئی زمین به دست باغبان هستی شخم می خورد و آن چه در دل دارد بیرون می ریزد.[10]

زمین لرزه ای که سابقه نداشته و به عقل بشر خطور نکرده است. صداهای عظیم و ترسناکی به گوش می رسد. حرکت مرموزی در میان کوه ها مرا به خود مشغول ساخته. کوه ها که روزگاری میخ های زمین بودند[11]، اینک لرزه بر اندامشان افتاده[12] و چون خس و خاشاک از جا برون شده به حرکت در آمده اند[13] و چنان به هم کوبیده می شوند[14] که از آن ها جز تلِّ گرد و خاکی به جا نمی ماند[15]. زمین بالا و پائین و چپ و راست می شود و هر چه بر روی خود دارد را غربال می کند. گرد و خاک به جا مانده از رشته کوه ها مانند غبار در هوا پراکنده شده[16] و چشم، چشم را نمی بیند.

زمین آرام و قرار ندارد. این دگرگونی همه جا را فرا گرفته و راهی برای فرار نیست. این وضع آن قدر ادامه دارد که از زمین با آن همه پستی و بلندی و کوه های سر به فلک کشیده و جنگل های در هم تنیده، جز لاشه ای صاف و یک دست و بی آب و علف باقی نمی ماند[17]. دریاها به تلاطم شدید افتاده و حال دیگری دارند. تا به آن روز دریا را چنین ندیده ای! دریا که هر آتشی را در کام خود خاموش می ساخت، حالا شعله ور شده و زبانه می کشد و آن قدر در خود می پیچد و می سوزد که هر بار انفجارش پیکر زمین را به خود می لرزاند[18].

این حال زمین است و آسمان ها به گونه ای دیگر اند. به یاد داری که آسمان پهنه ای گسترده بود که در دل شب ستارگان پر فروغ و زیبا، سفره اش را نورانی و گلباران کرده بودند[19] و بدر کامل ماه در میانشان چنان خود نمائی می کرد که ستارگان را از نور در خشان خود خجلت زده می نمود؟ و یا در خاطرت هست که صفحه آبی آسمان بی کران مثل اقیانوس وسیعی بود که تکّه های ابر در آن به آرامی شناور بود و خورشید با انوار گرمش گونه هایت را نوازش می داد؟ حال بیا و ببین از آسمان آبی و دلنواز، از آن همه ستارگان چشمک زن و ماه درخشان و خورشید جهان افروز، چه مانده! باور نمی کنم این همان خورشید است که اکنون چنین به هم پیچیده و بی نور و تاریک شده و دیگر از روز و شکوهش خبری نیست؟![20] حالا که ظلمتی چون دلِ سیاه شب همه جا را فرا گرفته، چرا ماه خود آرایی نمی کند و ستارگان در غم فراغش رخت تاریکی به تن کرده اند؟! آری ماه هم تاریک شده[21] و ستارگان بی فروغ[22]. آسمان به هم خورده و کواکب در حال پراکندگی هستند[23]. انفجارهای بزرگ و طولانی پی در پی اتّفاق می افتد و سیّاره ها فرو می پاشند، آسمان پاره پاره می شود و از شدّت حرارت گداخته می گردد[24] چون دریائی از موادّ مذاب به حرکت و لرزه در می آید[25] و در یک کلام طومار آن به هم می پیچد[26].

تا ساعتی دیگر صحنه محشر کبری پدیدار خواهد شد ... (به امید خدا ادامه دارد)

پی‌نوشت‌ها: