حکم لطیفه‌گویی از نظر شرعی

 کسی که به مؤمنی طعنه بزند، خداوند بوی بهشت را به وی حرام می‌کند، درحالی‌که بوی بهشت از مسیر 500 سال به مشام می‌رسد. پیامبر اکرم(ص)، الحکم الزاهره، 2/318
جبرئیل بر پیامبر نازل شد و عرض کرد: خدا می‌فرماید: کسی که به بنده مؤمن من اهانت کند، به جنگ با من برخاسته است. امام صادق(ع)، همان
سؤال: گفتن لطیفه‌های رایج در کشور که حالت تمسخر قشر، قوم یا مناطقی از مردم کشور را دربرمی‌گیرد، چه حکمی دارد؟ شنیدن آن چه صورت دارد؟
حضرت آیت‌الله خامنه‌ای:
اگر استهزاء آنان محسوب شود، جایز نیست. (مجموعه استفتائات)
حضرت آیت‌الله مکارم شیرازی:
اگر واقعاً تمسخر قومی به‌صورت عام بوده باشد، اشکال دارد.
حضرت آیت‌الله فاضل لنکرانی:
بهتر آن است که از این نوع مزاح‌ها اجتناب شود. (جامع المسائل، 1/639)
حضرت آیت‌الله تبریزی:
مسخره کردن و اذلال مؤمن جایز نیست و اگر این‌طور نباشد و متضمن کذب هم نباشد، مانعی ندارد.
حضرت آیت‌الله صافی گلپایگانی:
اگر مشهور و معروف است، به‌قصد لطیفه‌گویی باشد و توهین صدق نکند، اشکال ندارد. مع‌ذلک ترک آن اولی است.
حضرت آیت‌الله بهجت:
اولی تنزّه است.
حضرت آیت‌الله سیستانی:
 اگر مستلزم هتک و توهین مؤمنین باشد، جایز نیست.