امام هادی؛ دوازدهمین ستاره‌ی درخشان عصمت

این‌بار سخن از امام هادی (ع) دهمین اختر آسمان امامت و دوازدهمین گوهر دریای عصمت، خورشید علم و کمال در عصر تیره‌ی طاغوت‌های عبّاسی است. او که به حقّ وارث پدر و اجداد پاکش بود و در عصر خود به خوبی توانست خط فکری و فرهنگی تشیّع راستین علوی را آشکار سازد و اسلام راستین را در فرهنگ تشیّع نشان دهد.
امام علی نام هادی لقب/ که ظاهر از او گشت فضل و ادب
فرو مُرد بدعت به ایّام او/ برافروخت دانش ز انوار او
از او نور ایمان فروزنده شد/ ز او سنّت مصطفی زنده شد
سپهر شرف را رخش آفتاب/ دلش واقف سرّ اُمّ‌الکتاب
به تاج امانت سرش سرافراز/ فتاده به پایش مَلَک از نیاز
امام بزرگ و رهبر معصوم و ارجمندی که خداوند در حدیث لَوْح او را چنین ستوده است:
«وَ اَخْتِمُ بِالسَّعادَةِ لِاِبْنِهِ عَلِیٍّ وَلِیِّی، وَ ناصِرِی وَ الشّاهِدِ فِی خَلْقِی وَ اَمِینِی عَلی وَحْیِی:
و سرانجام کار، پسر امام جواد(ع) را با سعادت قرین کنم. همان علی(ع) را که دوست و یاور من و گواه در میان مخلوق من و امین وحی من است.»[1]
در این فراز، خداوند امام هادی(ع) را با چهار لقب (دوست من، یاور من، گواه و ناظر بر مخلوقم و امین وحی من) تمجید نموده که هرکدام کافی است تا مقام بسیار ارجمند آن بزرگوار را نشان دهد.

نام: امام علی (ع)
القاب معروف: هادی، نقی (ع)
کنیه: ابوالحسن سوّم (ع)
پدر و مادر: امام جواد(ع)، سمانه (س)
وقت و محلّ تولد: 15 ذیحجّه سال 212 هجری در روستای صریّا، نزدیک مدینه
وقت و محلّ شهادت: سّوم رجب سال 254 در سنّ 41 سالگی در شهر «سامرّا» بر اثر زهری که با دسیسۀ «معتزّ» (سیزدهمین خلیفۀ عبّاسی) توسط معتمد عبّاسی، به آن حضرت خوراندند، به شهادت رسید.
مرقد شریف: شهر سامرّا، واقع در عراق
دوران زندگی: در سه بخش:
1. حدود هشت سال قبل از امامت (از ذیحجّه سال 212 تا 220 هـ ق)
2. دوران امامت، در زمان خلفای قبل از متوکّل، دوازده سال (از سال 220 تا 232 هـ ق)
3. دوران امامت در سخت‌ترین شرایط، در زمان خلافت پانزده ساله دیکتاتوری متوکّل (دهمین خلیفه عبّاسی) و سپس خلفای بعدی که عبارت بودند از: منتصر، المستعین، و المعتزّ.
آن حضرت حدود 33 سال امامت کرد.
 

خودآزمایی

.[1] اصول کافی، ج ۱، ص ۵۲۸.