کد مطلب: ۳۳۲۱
تعداد بازدید: ۶۴۱۱
تعداد نظرات: ۳ نظر
تاریخ انتشار : ۲۴ اسفند ۱۳۹۸ - ۱۲:۰۰
نگاهی بر زندگی امام علی(ع)| ۸
در جنگ اُحُد، پس از شهادت مصعب، علی(ع) پرچم را به دست گرفت، در این هنگام، سپاه دشمن ۹ نفر از پرچمداران خود را که از قهرمانان خود بودند یکی پس از دیگری به میدان فرستاد، و همه‌ی آنها به دست پرتوان حضرت علی(ع) به هلاکت رسیدند.

نگاهی بر زندگی علی(ع) بعد از هجرت، در عصر پیامبر(ص)| ۲


علی(ع) در سال سوّم هجرت


اشاره:
بزرگترین حادثه‌ای که در سال سوّم هجرت رخ داد، جنگ اُحُد بود، شرح آن به طور کوتاه اینکه: خبر وحشتناک شکست مفتضحانه‌ی مشرکان در جنگ بدر، و کشته شدن بسیاری از سران شرک، موجب تحریک مشرکان شد، و آنها به عنوان انتقام و خونخواهی، سپاهی را که از سه هزار نفر تشکیل می‌شد، به سوی مدینه حرکت دادند و در کنار کوه اُحُد که در آن وقت در حدود یک فرسخی مدینه قرار داشت اجتماع نمودند، پیامبر(ص) با ۷۰۰ نفر در همانجا، جلو مشرکان را گرفتند و جنگ خونینی رخ داد.
جانبازی و فداکاری علی(ع) در این جنگ، بسیار چشمگیر و استثنایی بود، آن حضرت در این جنگ دوازده نفر از دشمن را کشت، با توجّه به اینکه شمار کشته شدگان از دشمن از ۲۲ نفر تجاوز نمی‌کرد، و ده نفر دیگر را سایر مسلمانان کشتند.[1]
اینک در اینجا به نمونه‌های زیر از تلاش‌ها و فداکاری‌های علی(ع) توجّه کنید:
 

۱- هلاکت ۹ نفر از پرچمداران دشمن به دست علی(ع)

 
در جنگ‌های قدیم، پرچمداران جنگ از افراد بسیار شجاع انتخاب می‌شدند، در جنگ اُحُد، پس از شهادت مصعب، علی(ع) پرچم را به دست گرفت، در این هنگام، سپاه دشمن ۹ نفر از پرچمداران خود را که از قهرمانان خود بودند یکی پس از دیگری به میدان فرستاد، و همه‌ی آنها به دست پرتوان حضرت علی(ع) به هلاکت رسیدند، آنها عبارت بودند از:
۱- طلحة ‌بن ابی طلحه ۲- ابوسعید بن ابی طلحه ۳- عثمان ‌بن ابی طلحه ۴- مسافع ‌بن ابی طلحه ۵- حارث ‌بن ابی طلحه ۶- عُزیر بن عثمان ۷- عبدالله‌ بن جمیله ۸- ارطاة‌ بن شراحبیل[2] ۹- صوأب
پرچمداران از دودمان «عبدالدّار» بودند، «صَوْأب» غلام آنها بود، هنگامی که هشت پرچمدار کشته شدند، صَوْأب که غولی پر جرئت بود پرچم را به دست گرفت و به میدان علی(ع) آمد، علی(ع) ضربتی بر دست راست او زد، دست او قطع شد و پرچم از دستش افتاد، پرچم را به دست چپ گرفت، آن دستش نیز قطع شد، او با دو بازوی قطع شده پرچمش را برداشت و فریاد زد:
«ای بنی عبدالدّار ببینید که من هیچ‌گونه کوتاهی نکردم و حق شما را ادا کردم»، علی(ع) ضربت دیگری بر سر او وارد ساخت او نیز به هلاکت رسید[3] صدای تکبیر مسلمانان بلند شد، و آنها با این ندای ملکوتی، پیروزی علی(ع) را تأیید کردند و از آن حضرت تقدیر نمودند.[4]
 

۲- معنی ایثار و برادری

 
امام صادق(ع) فرمود: (در قسمت غافلگیر شدن مسلمانان) همه‌ی مسلمانان پا به فرار گذاشتند، رسول خدا(ص) بسیار خشمگین شد، و هرگاه آن حضرت چنین خشمگین می‌شد، از پیشانی و صورتش قطرات عرق همچون مروارید می‌ریخت، ناگهان نگاهش به علی(ع) افتاد که در کنارش بود، فرمود: تو چرا به فراریان نپیوستی؟
علی(ع) عرض کرد: «ای رسول خدا آیا بعد از اسلام، کافر شوم، من پیرو تو هستم.»
پیامبر(ص) وقتی که عشق و سلحشوری علی(ع) را ملاحظه کرد فرمود: «حمله‌های این کافران را از من دفع کن»، علی(ع) هر حمله‌ای را که از جانب دشمن به پیامبر(ص) می‌شد، دفع می‌کرد (با توجّه به اینکه دشمن تمام نیروی خود را برای کشتن پیامبر(ص) به میدان آورده بود) در این هنگام جبرئیل بر پیامبر(ص) نازل شد و عرض کرد: «ای محمّد(ص) معنی مواسات و ایثار، همین است».
پیامبر(ص) فرمود: « علی(ع) از من است و من از اویم».
جبرئیل عرض کرد: «من هم از شما هستم».[5]
 

۳- شهادت، تبریک دارد نه تسلیت

 
با اینکه علی(ع) در جنگ اُحد، تا سرحدّ شهادت، جنگید و بدنش شصت زخم برداشت، ولی با دیدن بدن‌های گلگون حضرت حمزه(ع) و مصعب و دیگر شهیدان عزیز اُحد، ناگهان عشق و شوری در وجودش پدیدار شد، به طوری که هیجان‌زده و بی‌تاب گردید.
پیامبر(ص) از جریان آگاه شد [که علی(ع) از اینکه به شهادت نرسیده به هیجان در آمده است، و تحمّل آن برایش، سخت است] به علی(ع) فرمود:
«اَبْشِرْ فَاِنَّ الشَّهادَةَ مِنْ وَرائِکَ:
«به تو مژده باد، چرا که قطعاً شهادت، پشت سر تو است».
این بشارت همچون نور عظیم رحمت بود که دل پرجوش علی(ع) را آرام ساخت... این بشارت همواره در یاد علی(ع) بود، و گاهی از آن، سخن می‌گفت، تا اینکه روزی به مناسبتی علی(ع) در حضور پیامبر(ص) از این بشارت یاد کرد، پیامبر(ص) به او فرمود: آنچه گفته‌ام واقع می‌شود، ولی بگو بدانم، در آن وقت صبر و استقامت تو چگونه است؟
علی(ع) در پاسخ گفت: ای رسول خدا!
«لَیْسَ هذا مِنْ مَواطِنِ الصَّبْرِ وَلکِنْ مِنْ مَواطِنِ الْبُشْری وَ الشُّکْر:
«اینجا جای صبر نیست بلکه جای بشارت و شکر است» (یعنی جای تسلیت نیست بلکه جای تبریک است).[6]
 

خودآزمایی

 
1- بزرگترین حادثه‌ای که در سال سوّم هجرت رخ داد چه بود؟
2- در جنگ اُحُد، پس از شهادت مصعب، چه کسی پرچم را به دست گرفت؟
3- حضرت علی(ع) در جنگ اُحُد، چند پرچم‌دار سپاه کفر را به هلاکت رساند؟
4- پس از جنگ اُحُد، چرا حضرت علی(ع) به هیجان درآمد و بی‌تاب گردید؟
 

پی‌نوشت‌ها

 
.[1] سیره ابن هشام، ج ۳، ص ۱۳۵.
.[2] در نقل بحار، «ارطاة» به عنوان نهمین پرچمدار، ذکر شده است (بحار، ج ۲۰، ص ۵۱).
.[3] تفسیر برهان، ج ۱، ص ۳۱۱ – بحار، ج ۲۰، ص ۵۰ و ۵۱.
.[4] کحل البصر، ص ۸۸.
.[5] اعلام الوری، ص ۹۱ – کشف الغمّه، ج ۱، ص ۲۵۹.
.[6] شرح نهج‌البلاغه ابن ابی‌الحدید، ج ۹، ص ۲۰۵ [مضمون این داستان در نهج‌البلاغه، خطبه ۱۵۶ آمده است].

دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت
محمد محمدی اشتهاردی
نظرات بینندگان
انتشار یافته: ۳
در انتظار بررسی: ۱
غیر قابل انتشار: ۰
مهدیار غفوری روزبهانی
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۷:۴۶ - ۱۳۹۹/۰۹/۰۸
0
2
خیلی مطلب خوب و عالی توضیح داده بودید. ممنون.
شیعه علی
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۵:۵۸ - ۱۳۹۹/۱۱/۲۹
0
2
تمام آیه قرآن همین است فقط حیدر امیرالمومنین است
فریدون
|
Iran (Islamic Republic of)
|
۱۱:۵۷ - ۱۴۰۱/۱۰/۲۷
0
1
علی یعنی دین خدا
ارسال نظر
نام:
ایمیل:
* نظر: