احادیث درباره عظمت مقام حضرت زهرا(س)

عربی از بادیه‌نشینان، نزد پیامبر(ص) آمد و سوسماری با خود آورده بود، پس از آنکه به اشاره‌ی پیامبر(ص) سوسمار سخن گفت و گواهی به یکتایی خدا و رسالت محمّد(ص) داد عرب با دیدن این معجزه، مسلمان شد، این عرب فقیر بود، نه مرکبی داشت و نه لباسی و نه غذایی...، پیامبر(ص) از اصحاب خواست، هر کدام یکی از نیازهای او را تأمین نمودند، در مورد غذای او، روایت شده پیامبر(ص) به اصحابش رو کرد و فرمود: «چه کسی غذای این عرب را تأمین می‌کند تا من برای او «توشه‌ی تقوا» را ضامن شوم؟!»
سلمان عرض کرد: «توشه‌ی تقوا» چیست؟!
پیامبر(ص) فرمود: «توشه تقوا این است که در آخرین لحظه عمر، خداوند گواهی به یکتایی خود و رسالت محمّد(ص) را به تو تلقین کند، که اگر این دو گواهی را در آن لحظه گفتی، با من ملاقات خواهی کرد، وگرنه با من هرگز دیدار نکنی».
سلمان برخاست و به حجره‌های نُه‌گانه همسران پیامبر(ص) برای تهیّه غذا، رفت و پس از جستجو چیزی نیافت، ناامید شد و هنگام مراجعت، چشمش به خانه‌ی فاطمه(س) افتاد و با خود گفت:
«اگر خیری باشد، در خانه‌ی فاطمه(س) وجود دارد»، درِ خانه آن حضرت را کوبید، فاطمه(س) فرمود: «کیست؟».
سلمان عرض کرد: «من سلمان هستم»، فاطمه(س) فرمود: ای سلمان چه می‌خواهی؟
سلمان، ماجرا را بازگو نمود.
فاطمه(س) فرمود: «سه روز است غذا به ما نرسیده، به طوری که حسن و حسین(ع) از شدّت گرسنگی در فشار سخت هستند، «ولی وقتی که خیر به خانه‌ی من آمد، آن را ردّ نمی‌کنم»، ای سلمان این زره‌ی مرا ببر و نزد شمعون یهودی به عنوان «گرو» بگذار، و یک من خرما و یک من جو از او قرض بگیر، به خواست خدا، این قرض را به موقع ادا می‌کنم».
سلمان، زره را نزد شمعون آورد و ماجرا را گفت، شمعون گریه کرد و گفت: «ای سلمان این است زهد در دنیا که حضرت موسی(ع) در تورات، از آن به ما خبر داده است»، هماندم شمعون منقلب شد و با گواهی دادن به یکتایی خدا و رسالت محمّد(ص)، مسلمان شد.
سلمان، خرما و جو را گرفت و نزد فاطمه(س) آورد، فاطمه(س) آن جو را با آسیای دستی آرد کرد و از آن نان پخت و به سلمان داد، سلمان آن را نزد پیامبر(ص) آورد، و پیامبر(ص) آن را به عرب فقیر داد.[1]
و به این ترتیب، حضرت زهرا(س) در سخت‌ترین شرایط، به فقیر کمک کرد.
 

حضرت علی(ع) فرمود: «حسن و حسین(ع) دو سبط این امّت همچون دو چشم محمّد(ص) هستند، و من همچون دست برای بدن آن حضرت می‌باشم.
«وَ اَمّا فاطِمَةُ فَکَمَکانِ الْقَلْبِ مِنَ الْجَسَدِ:
امّا فاطمه(س) همچون قلب برای پیکر پیامبر(ص) است».[2]
 

حضرت رضا (ع) از پدران خود از پیامبر(ص) نقل کرد که فرمود:
«اِنِّی سَمَّیْتُ اِبْنَتِی فاطِمَةَ، لِاَنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ فَطَمَها وَ فَطَمَ مَنْ اَحَبَّها مِنَ النّارِ:
من از این رو دخترم را فاطمه(س) نامیدم که خداوند فاطمه(س) را و هر کس که او را دوست دارد، از آتش دوزخ دور سازد».[3]
 

پیامبر(ص) به فاطمه(س) فرمود:
«مَنْ صَلّی عَلَیْکِ عَفَرَ اللهُ لَهُ وَ اَلْحَقَهُ بِی حَیْثُ کُنْتُ مِنَ الْجَنَّةِ:
کسی که بر تو درود بفرستد، خداوند او را بیامرزد، و او را در آن مقامی که در بهشت هستم، به من ملحق سازد».[4]

 

 

پیامبر(ص) ماجرای ورود شکوهمندانه حضرت زهرا(س) به بهشت را برای سلمان تعریف می‌کرد، تا اینکه فرمود: هنگامی که حضرت زهرا(س) مقامات خود را در بهشت می‌نگرد، حمد و سپاس الهی را بجا می‌آورد، در این هنگام، خداوند به او چنین وحی می‌کند:
«یا فاطِمَةُ سَلِینِی اُعْطِکِ، وَ تَمَنِّی عَلَیَّ اُرْضِکِ:
ای فاطمه! از من بخواه تا به تو عطا کنم، و آنچه امید داری از من تقاضا کن تا تو را خشنود سازم».
فاطمه(س) عرض می‌کند: «تو امید من و بالاتر از امید من هستی، از درگاهت می‌خواهم که دوست من و دوست خاندانم را در آتش دوزخ عذاب نکنی».
خداوند به چنین وحی می‌کند:
«یا فَاطِمَةُ وَ عِزَّتِي وَ جَلالِي وَ اِرْتِفاعَ مَكانِي، لَقَدْ آلَيْتُ عَلى نَفْسِي مِنْ قَبْلِ اَنْ اَخْلُقَ السَّماواتِ وَ الْاَرْضَ بِاَلْفَيْ عامٍ اَنْ لا اُعَذِّبَ مُحِبِّيكِ وَ مُحِبِّي عِتْرَتِكِ بِالنَّارِ؛
ای فاطمه! به عزّت و جلال و مقام ارجمندم سوگند، دو هزار سال قبل از آفرینش آسمانها و زمین، به خود سوگند یاد نموده‌ام که دوستان تو و دوستان فرزندان تو را در آتش دوزخ، عذاب نکنم».[5]

 

تسبیح حضرت زهرا(س) که پیامبر(ص) (در آن هنگامی که فاطمه(س) تقاضای کنیز کرد) به او عطا نمود، عبارت است از ۳۴ بار «اللهُ اَکْبَرُ» و ۳۳ بار «اَلْحَمْدُلِلّهِ» و ۳۳ بار «سُبْحانَ الله»، امام باقر (ع) فرمود:
«ما عَبَدَ اللهُ بِشَیْیءٍ مِنَ التَّحْمِیدِ اَفْضَلُ مِنْ تَسْبیحِ فاطمه (س):
خداوند به چیزی از حمد و ستایش، پرستش نشده که بهتر از تسبیح حضرت زهرا(س) باشد».[6]
امام صادق(ع) فرمود:
«تَسْبِیحُ فاطِمَةَ فِی کُلِّ یَوْمٍ فِی دَبْرِ کُلِّ صَلاةٍ اَحَبُّ اِلَیَّ مِنْ صَلاةِ اَلْفِ رَکْعَةٍ فِی کُلِّ یَوْمٍ:
«تسبیح حضرت زهرا(س) در هر روز بعد از نماز، در نزد من محبوب‌تر از انجام هزار رکعت نماز در هر روز است».[7]

 

در آن هنگام که پس از رحلت رسول خدا(ص)، فاطمه(س) بستری شد، در آخرین روز عمرش اندکی خوابید و سپس از خواب بیدار شد، و به امیر مؤمنان علی(ع) عرض کرد: همین لحظه که در خواب بودم حبیبم رسول خدا(ص) را در بهشت، در قصری از مروارید سفید دیدم، تا مرا دید فرمود:
«هَلُمِّی اِلَیَّ یا بُنَیَّةُ فَاِنِّی اِلَیْکِ مُشْتاقٌ:
دخترم! به سوی من بشتاب، زیرا من مشتاق دیدار تو هستم».
عرض کردم:
«وَاللهِ اِنِّی لَاَشَدُّ شَوْقاً بِکَ اِلی لِقائِکَ:
سوگند به خدا، اشتیاق من به دیدار شما بیشتر و زیادتر است».
پدرم فرمود: «دخترم امشب در نزد من هستی».[8]
 

 

حضرت فاطمه(س) در لحظه مرگ، نگاه تندی کرد و گفت:
«سلام بر جبرئیل، سلام بر رسول خدا، خدایا همراه رسولت و در رضوان و جوار تو و در خانه‌ات خانه‌ی سلام، هستم»، سپس به حاضران فرمود: «آیا آنچه را می‌بینم شما نیز می‌بینید؟».
یکی از حاضران گفت: «چه می‌بینی؟» فاطمه(س) فرمود:
هیئت‌های اهل آسمان را می‌نگرم، این جبرئیل است، آن رسول خدا(ص) است که می‌فرماید: «دخترم! نزد من بیا، آنچه در پیش روی تو است برای تو بهتر است».[9]
خدایا! به برکت وجود حضرت زهرا(س)، پیروی از مکتب زهرا(س)، و خوشبختی در پرتو این مکتب را به ما عنایت فرما، و شفاعت آن حضرت را نصیبمان گردان.
پایان

1- توشه تقوا چیست؟
2- راز نامگذاری حضرت زهرا(س) به فاطمه(س) را بیان کنید؟
3- بنابر حدیث امام صادق(ع)، تسبیح حضرت زهرا(س) در هر روز بعد از نماز، در نزد ایشان چقدر است؟

 

[1] اقتباس از بحار، ج ۴۳، ص ۷۰ تا ۷۳.
[2] بحار، ج ۲۴، ص ۷۴.
[3] عیون اخبارالرّضا، ج ۲، ص ۴۶.
[4] انوار البهیّه محدّث قمّی، ص ۷۷.
[5] بحار، ج ۲۷، ص ۱۴۰ و ۱۴۱.
[6] فروع کافی، ج ۳، ص ۳۴۳.
[7] همان مدرک.
[8] بحار، ج ۴۳، ص ۱۷۹.
[9] همان، ص ۲۰۰.