تعداد آیات: 118 ـ کلمات: 1055 ـ حروف: 4486
سورهی مکّی
(بعد از سورهی «انبیاء(ع)» نازل شده است)
نامگذاری
به مناسبت اینکه در یازده آیهی اوّل این سورهی مبارکه از صفات و ویژگیهای اخلاقی و عملی مؤمنان از قبیل خشوع در نماز، اعراض از لغو، پرداخت زکات، حفظ عفّت و امانتداری، به طور زیبا و مشروح بیان شده است به اسم «مؤمنون» نامیده شده است.
از حضرت پیامبر اکرم(ص) مروی است هر کس سورهی مؤمنون را تلاوت کند در وقت مردن فرشتگان وی را به رَوح و ریحان بشارت میدهند و فرشتهی مرگ مژدگانی به او میدهد که چشمش روشن... و روحش به دارالسّلام منتقل میگردد.[1]
و از حضرت امام صادق(ع) نقل است که فرمود: هر کس سورهی مؤمنون را در هر جمعه بخواند و بر آن مداومت نماید عاقبت به خیر میشود و جایگاه او (فردا) با پیامبران و رسولان در فردوس اعلی (بهشت برین) خواهد بود.[2]
ما نیز إنشاءالله بکوشیم تا محتوای این قرائتها و تلاوتها را جامهی عمل بپوشانیم که قرآن کتاب آسمانی کتاب تربیت و انسانسازی است.
و در خواص آن آمده است کسی که این سورهی مبارکه را در شب روی یک پارچهی سفید بنویسد و در روایتی دیگر آن را بنویسد و در میان پارچهی ابریشمی سبز بگذارد و مشروبخوار آن را همراه خود داشته باشد از شراب قطع علاقه کرده، آن را ترک خواهد گفت.[3]
و از رسول اکرم(ص) روایت است هر کس آن را در شب بنویسد و به همراه مشروبخوار بگذارد نسبت به شراب خوردن احساس انزجار کرده و از آن قطع علاقه مینماید.[4]
پی نوشت: