ماجرای عجیب دانشمند یهودی در مکه

نام: محمّد، احمد(ص)
لقب معروف: رسول الله، خاتم پیامبران
کنیه: ابوالقاسم
پدر و مادر: عبدالله، آمنه.
وقت و محل تولّد: طلوع فجر روز جمعه 17 ربیع الاوّل سال 571 میلادی (چهل سال قبل از بعثت) در مکّه.
دوران نبوّت: ۲۳ سال، از چهل سالگی تا ۶۳ سالگی، ۱۳ سال در مکّه، و ده سال در مدینه، آغاز آن، ۲۷ ماه رجب.
وقت و محل رحلت و مرقد شریف: روز دوشنبه 28 ماه صفر سال 11 هجرت، در مدینه در سن 63 سالگی رحلت نمود، مرقد شریفش، در مدینه، کنار مسجدالنّبی است.
دوران عمر: سه بخش؛
۱ـ قبل از نبوّت (چهل سال)
۲ـ بعد از نبوت در مکّه (13 سال)
۳ـ بعد از هجرت از مکّه به مدینه، و تشکیل حکومت اسلامی (حدود ده سال)
 

 

 
هنگامی که پیامبر(ص) دیده به جهان گشود، یکی از یهودیان آگاه، در مکّه نزد بزرگان قریش (که از سران مکّه بودند) آمد، و با تعجّب گفت: آیا امشب، در میان شما کودکی به دنیا آمده است؟ پاسخ دادند: نه.
یهودی گفت: پس او در فلسطین به دنیا آمده که نامش احمد است و از نشانه‌های او اینکه خالی به رنگ ابریشم خاکستری، در بین شانه‌هایش قرار دارد.
قریشیان متفرّق شدند و به جستجو پرداختند، دریافتند کودکی در خانه‌ی عبدالله بن عبدالمطّلب به دنیا آمده است، جریان را به دانشمند یهودی گفتند، یهودی خود را به آن کودک رسانید، کودک را از مادرش آمنه گرفت، سپس بین شانه‌اش را دید، ناگاه بی‌هوش شد. هنگامی که به هوش آمد، حاضران از یهودی پرسیدند: چرا حالت دگرگون شد؟
او در پاسخ گفت: «مقام نبوّت تا روز قیامت از بنی‌اسرائیل بیرون رفت، سوگند به خدا، این کودک همان پیامبر(ص) است که بنی‌اسرائیل را به هلاکت می‌رساند».
قریشیان از این مژده، شادمان شدند.
یهودی به آنها گفت: «سوگند به خدا، این نوزاد، آنچنان به شما عظمت و آبرو می‌بخشد، که عظمت شما در همه جای دنیا، به زبان مردم می‌افتد».
ابوسفیان که در آنجا بود، گفت: او به طائفه مضّر ( که خودش از آن طایفه بود) عظمت می‌بخشد.[1]

 

 

[1]. کحل البصر، چاپ بیروت، ص ۲۷.