عدل حضرت علی(ع)

امام علی(ع) در تقسیم بیت‌المال هیچگونه تبعیضی قائل نبود و عرب را بر عجم یا مرد را بر زن و یا اشرافی را بر مَوالی و غلامان ترجیح نمی‌داد و همین موجب شده بود که بعضی از نژاد پرستان دنیاپرست به معاویه بپیوندند.

جماعتی از دوستان علی(ع) روزی به حضور علی(ع) آمدند و گفتند: ما تو را نصیحت می‌کنیم و خیر تو را می‌خواهیم اگر اشراف را در امور دیگران ترجیح دهی برای پیشرفت کارها شایسته‌تر است.

امام علی(ع) از این پیشنهاد آنها خشمگین شد و به آنها فرمود: «آیا به من دستور می‌دهید به کسانی که تحت فرمانروایی من هستند ستم کنم تا یارانی گرد آورم، به خدا سوگند تا دنیا وجود دارد و تا ستاره‌ای دنبال ستاره‌ی دیگری حرکت می‌کند این کار را نخواهم کرد اگر مال از آن خودم بود آن را به طور مساوی تقسیم می‌کردم چه رسد به اینکه مال مال خداست».

سپس فرمود: ای مردم! کسی که کار نیک را در مورد نادرست انجام داد چند صباحی نزد افراد تاریک دل و نااهل مورد ستایش قرار می‌گیرد و در دل آنها دوستی می‌آفریند ولی اگر روزی حادثه بدی برای او رخ داد و به یاری آنها نیازمند شود آنها بدترین و سرزنش کننده‌ترین دوست خواهند بود.[۱]

پی‌نوشت

[۱]. همان مدرک، ص ۱۱۱.