نیاز انسان به رفیق مهربان

امام صادق(ع) فرمود:
«اَلاِخوانُ ثَلاثَة فَواحِدٌ کَالْغِذاءِ الَّذِی یُحْتاجُ اِلَیهِ کُلَّ وقتٍ»؛
«معاشران سه گروهند؛ گروهی مانند غذايی هستند كه پيوسته و در هر زمان مورد نياز انسان است».
ما به رفيق ناصح مشفق پيوسته نيازمنديم تا علی‌الدّوام ما را تكان بدهد و ما را از خواب غفلت بيدار كند. اين چنين رفيقی از آب و نان برای ما لازم‌تر است. اگر نباشد، به مرگ ابدی می‌افتیم.
«وَالثّانِی فی مَعْنَی الدَّاءِ»؛
«گروه دوّم كسانی هستند كه معاشرت با آنها مانند درد و بيماری است».
که عارض انسان می‌شود و مايه‌ی ناراحتی می‌گردد و راه تخلّص از آن را نمی‌يابد.
«والثّالِثُ فی مَعْنَی الدَّواءِ»؛[۱]
«گروه سوّم مانند دارو و درمان دردند [كه انسان گاهی به آن نيازمند می‌شود، نه هميشه]».
پس، گروه اوّل همیشه مورد نياز انسانند و گروه دوّم هيچگاه مورد نياز نيستند و گروه سوّم گاهی مورد نياز واقع می‌شوند.
 
پی‌نوشت‌

[۱]ـ تحف‌العقول، صفحه‌ی 239، نقل به اختصار.