نصیحت پیامبر(ص) به زهرا(س) و علی(ع)

نام: فاطمه(س)
لقب‌های معروف: زهرا، صدّیقه، کبری، طاهره، راضیه، مرضیّه، انسیّه، بتول، زهره، حوریّه، محدَّثه، و...
کنیه: ام‌ّالحسنین، امّ ابیها، و امّ الْاَئمّة.
پدر و مادر: محمّد رسول خدا(ص)، خدیجه‌ی کبری(س)
وقت و محل تولّد: در آستانه‌ی طلوع فجر روز جمعه 20 جمادی الثانیّه سال 5 بعثت، در مکّه متولد شد.
وقت هجرت و وقت ازدواج: در سن حدود هشت سالگی همراه علی(ع) به مدینه مهاجرت کرد، و در سال دوم هجرت، در آغاز ماه دیحجّه، با علی(ع) ازدواج نمود، و دارای پنج فرزند به نامهای: حسن، حسین، زینب، امّ کلثوم و محسن‌(ع) گردید.
وقت و محل شهادت: بین نماز مغرب و عشا در 15 یا 13 جمادی الاولی، یا سوّم جمادی الثانیه سال 11 هجری، در سن 18 سالگی در مدینه به شهادت رسید.
مرقد: مرقد شریف آن بانوی با عظمت در یکی از سه محل کنار قبر پیامبر(ص)، در قبرستان بقیع، و بین منبر و قبر پیامبر(ص) در مسجد النبی(ص) زیارت می‌شود.
دوران عمر: دو بخش؛
۱ـ دوران ملازمت پا پدر و همسر
۲ـ دوران چند ماهه بعد از رحلت رسول خدا(ص) که از نظر اجتماعی و سیاسی بسیار مهم است.

 

 

از ازدواج حضرت زهرا(س) با حضرت علی(ع) چندان نگذشته بود. پیامبر(ص) به دیدار آنها آمد، به آنها مبارکباد گفت و پس از ساعاتی علی(ع) برای کاری از خانه بیرون رفت. پیامبر(ص) به فاطمه(س) فرمود: «حالت چطور است؟ شوهرت را چگونه یافتی؟».
فاطمه(س): پدر جان شوهرم را به بهترین شوهر یافتم ولی جمعی از زنان قریش نزد من آمدند و به من گفتند: «رسول خدا(ص) تو را همسر یک نفر مرد فقیر و تهیدست نموده است».
پیامبر: دخترم! نه پدرت فقیر است و نه شوهرت، خداوند گنجینه‌های طلا و نقره تمام زمین را در اختیار من نهاده است، ولی من از آنها چشم پوشیدم، و پاداشی را که در پیشگاه خدا است برگزیدم. دخترم! اگر آنچه را که پدرت می‌داند، می‌دانستی دنیا در نظرت ناچیز جلوه می‌کرد، سوگند به خدا در نصیحت و آموزش تو کوتاهی نکردم. شوهر تو در تقدّم به اسلام و در علم و حلم از همه مقدّمتر و بهتر است، دخترم وقتی که خداوند بر سراسر زمین نگاه کرد دو مرد را برگزید یکی از آن دو را پدر تو قرار داد و دیگری را شوهر تو.
یا بُنَتَّهُ نِعْمَ الزَّوْجُ زَوْجُکَ لا تَعصِی لَهُ اَمْراً:
«دختر عزیزم! شوهر تو، نیکو شوهری است، همواره در همه‌ی امور، از او اطاعت کن».
سپس پیامبر(ص) علی(ع) را به حضور طلبید و در شأن و مقام فاطمه(س) مطالبی گفت، از جمله فرمود: فاطمه(س) پاره‌ی تن من است، هر که او را برنجاند مرا رنجانیده و هر کس او را شاد کند مرا شاد کرده است. امام علی(ع) در شأن زهرا(س) می‌گوید:
«سوگند به خدا هیچگونه فاطمه(س) را خشمگین و مجبور به کاری نکردم تا آن زمان که خداوند روح او را به سوی خود قبض کرد، و او نیز هیچگاه مرا ناراحت نکرد و از من نافرمانی ننمود، هر زمان به او نگاه می‌کردم همه‌ی اندوهها و حزنها و رنجهایم برطرف می‌شد»[۱].

 

[۱]. بیت‌الاحزان، ص ۶۲ و ۶۳.