احترام خاص فاطمه(س) به حدیث پیامبر(ص)

از رحلت پیامبر(ص) چند روزی نگذشته بود، شخصی به خانه فاطمه(س) آمد و پس از شرفیابی به حضور آن بانوی گرامی عرض کرد: «آیا رسول خدا(ص) چیزی نزد شما یادگار گذاشته، تا مرا از آن بهره‌مند سازی؟».
فاطمه(س) به یاد حدیثی از پیامبر(ص) افتاد و به کنیز خود فرمود:
هَاتِ تِلْکَ الْجَرِیدَةَ: «آن صفحه نوشته شده را به اینجا بیاور».
کنیز به جستجو پرداخت و آن را نیافت، و بازگشت و به فاطمه(س) گفت: «آن را نیافتم».
فاطمه(س) به او فرمود:
وَیْحَکِ اُطْلُبِیها فَاِنَّها تَعْدِلُ عِنْدِي حَسَناً وَ حُسَیْناً:
«وای بر تو، برو آن را پیدا کن، که ارزش آن در نزد من همطراز ارزش حسن و حسین(ع) است».
کنیز رفت و به جستجوی دقیق پرداخت، و سرانجام آن صفحه‌ی نوشته شده را در میان خاشاک یافت، آن را پاک کرد و به حضور فاطمه(س) آورد، فاطمه(س) نوشته‌ی آنرا برای آن شخص خواند، در آن چنین نوشته شده بود:
لَیْسَ مِنَ اَلْمُؤْمِنینَ مَنْ لَمْ یَأْمَنْ جارَهُ بَوائِقَهُ...
«از مؤمنان نیست آن کسی که همسایه‌اش از آزار او در امان نیست و کسی که ایمان به خدا و روز جزا دارد، به همسایه‌اش آسیب نمی‌رساند و کسی که به خدا و روز قیامت اعتقاد دارد، سخن نیک می‌گوید و یا سکوت می‌کند، خداوند، انسان خیرخواه، بردبار و پاکدامن را دوست دارد و انسان بد زبان و کینه توز و بسیار سؤال‌کننده[۱] را دشمن دارد، بدانکه حیاء، از ایمان است، و ایمان موجب ورود به بهشت می‌شود، و ناسزاگویی از بی شرمی است و بی‌شرمی موجب ورود به آتش دوزخ است».[۲]

 

[۱]. منظور، درخواست کمک مادی، از این و آن است.
[۲]. دلائل الامامه طبری، ص ۱ ـ سفینة البحار، ج ۱، ص ۲۳۱.

دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت