آیات قرآن درباره رحمت عام خداوند بر همه‌ی مخلوقات

۱۳. رحمت عام خداوند بر همه‌ی مخلوقات

...وَرَحْمَتِی وَسِعَتْ كُلَّ شَیءٍ... (۱۵۶)
...و رحمتم همه چیز را فرا گرفته است... (اعراف، ۱۵۶)

 

 

خداوند دو گونه رحمت دارد: ۱ـ رحمت عام که شامل همه‌ی مخلوقات عالم اعم از مؤمن و کافر، نیکوکار و بدکار می‌باشد. صفت «رحمان» به این نوع رحمت خداوند اشاره دارد.
۲ـ رحمت خاص و ویژه که تنها به مؤمنان و نیکوکاران اختصاص می‌یابد. صفت «رحیم» به این نوع رحمت اشاره دارد. مقصود از رحمت عام، همان مواهب گوناگون و گسترده‌ی پروردگار بر بندگان است که ادامه‌ی حیات را برای آنان ممکن می‌سازد؛ نعمت‌هایی نظیر وجود، رزق و روزی و پاسخ به نیازهای مادی و روحی بشر. خداوند به مقتضای ربوبیت خویش، رحمت عام خود را از بندگان کافر نیز دریغ نساخته است تا حجت را بر همگان تمام کرده و زمینه‌های رشد و سعادت بندگان را فراهم نموده باشد. گفتنی است در متون دینی بر تدبر و اندیشه در جلوه‌های رحمت الهی تأکید فراوانی شده است.

 

 

پیامبر اکرم(ص) خداوند به داوود(ع) وحی کرد: «ای داوود! همان‌گونه که خورشید نور خود را از کسانی که زیر آن نشسته‌اند، دریغ نمی‌کند، رحمت من نیز هر کسی را که در آن داخل شود، در بر می‌گیرد.» امالی صدوق: ص۳۰۵ ح۱۲.