تنبلی و فقر

امیرمؤمنان علی(ع):
«إنَّ الأَشْیَاءَ لَمَّا ازْدَوَجَتْ، إزْدَوَجَ الْکَسَلُ وَ الْعَجْزُ فَنَتَجَ مِنْهُمَا اَلْفَقْرُ.[۱]
آن روز که همه چیز با هم ازدواج کردند، «تنبلی» و «ناتوانی» به هم آمیخته و از آن دو، فرزندی به نام «فقر و تنگدستی» متولّد شد!

 

 

همه چیز، در پرتو سعی و کوشش به دست می‌آید، این حقیقتی است که اسلام به ما آموخته.
تنبلی، سستی، ناتوانی، و فرار از برابر حوادث سخت و مشکلات، چیزی است که با روح ایمان هرگز سازگار نیست.
اینها مولودی جز فقر، فقر در همه‌ی جهات ـ فقر اقتصادی و اخلاقی و معنوی ـ نخواهد داشت، در حالی که مردم با ایمان باید در تمام جهات متّکی به خود و بی نیاز باشند.
چه تعبیر زیبایی امام(ع) در این عبارت فرموده که ثمره‌ی ازدواجِ «تنبلی» و «عجز»، فقر و بدبختی است!

چه چیزی با روح ایمان هرگز سازگار نیست؟

 

[۱]. بحارالانوار، جلد ۷۵، صفحه‌ی ۵۹ و تحف العقول، صفحه‌ی ۱۵۴.

دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت