باران دانش بر دل‌ها

لقمان حکیم:
«یا بُنَیَّ... إنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ یُحْیِی الْقُلُوبَ بِنُورِ الحِکْمَةِ کَمَا یُحْیِی الأرضَ بِوَابِلِ السَّمَاءِ.[۱]
فرزندم!... خدا دل‌های آدمیان را با نور دانش زنده می‌کند، آن‌سان که زمین‌های مرده را با باران‌های پر برکت آسمان!

 

 

سرزمین دل انسان همچون باغستانی است که بذر گل‌ها و گیاهان و درختان برومند در آن پاشیده شده است که اگر به‌موقع آبیاری شود محیطی پر طراوت و پر ثمر به وجود خواهد آورد.
تنها وسیله‌ی آبیاری این سرزمین، قطرات زنده کننده‌ی باران علم و دانش است؛ و به همین دلیل دل‌های بی‌دانشان دل‌هایی است مرده، بی فروغ و بی ثمر!
همیشه و در هر حال، جان خود را با نور دانش زنده نگهداریم که این باران حیات‌آفرین سرزمین دل ما را شاداب و خرّم و پر ثمر می‌سازد.

چرا دل‌های بی‌دانشان دل‌هایی مرده است؟

 

[۱]. بحارالانوار، جلد اوّل، صفحه‌ی ۲۰۴.