خشنود کردن غلامان

هنگامی که امام باقر(ع) در بستر رحلت قرار گرفت، غلامان خود را دو دسته کرد: خوب و بد، غلامان بدخو را آزاد نمود و غلامان خوب را نگه داشت.
امام صادق(ع) به پدر گفت: «آنها که بدند، آزاد کردی، و اینها را که خوبند نگه داشتی؟ (با اینکه آزاد کردن غلامان، به نفع آنها است و پاداشی برای آن ها می‌باشد، پس چرا بدها را آزاد نمودی؟).
امام باقر(ع) در پاسخ فرمود: اِنَّهُمْ قَدْ اَصابُوا مِنّی ضَرْباً فَیَکُونُ هذا بهذا: «آن غلامان بد (به خاطر خلافشان) از ناحیه‌ی من کتک خورده‌اند، این آزاد نمودن آنها بجای آن کتکی که به آنها زدم می‌باشد» (یعنی می‌خواهم جبران کنم، تا در این وقت مرگ، آنها از من خشنود باشند)[۱].
این جبران از نظر تربیتی، در جای خود بسیار مهم است، از آثار آن این است که آن غلامان، عقده‌ای نمی‌شوند.

 

[۱]. فروع کافی، ج ۷، ص ۵۶.