بدترین دوستان

امیر مؤمنان علی(ع):
«شَرُّ إخْوانِکَ مَنْ دَاهَنَکَ فی نَفْسِکَ وَسَاتَرَكَ عَیْبَک.[۱]
بدترین دوستان تو آنها هستند که با تو مداهنه و چرب‌زبانی می‌کنند و عیوب تو را می‌پوشانند.»

 

 

گریز از واقعیّات و پرده پوشی بر حقایق نه مشکلی را حل می‌کند و نه خدمتی به کسی محسوب می‌شود؛ به همین دلیل، دوستانی که به جای انتقاد سازنده و صحیح سعی دارند حقایق را کتمان کنند و برای ارضای کاذب خاطر دوست، عیوب او را بپوشانند و یا آن را حُسن جلوه دهند نه تنها خدمتی در عالم دوستی و رفاقت نکرده‌اند، بلکه خیانتی بزرگ مرتکب شده‌اند؛ خیانتی که گاهی به قیمت حیثیّت و آبرو و افتخار و سعادت دوست آنها تمام می‌شود.
آری! دوست باید آیینه‌ی دوست باشد، و عیوب او را با زبان خوب و آمیخته با ادب و تواضع و به قصد اصلاح به او بگوید!

 

 

[۱]. غرر الحکم، جلد ۴، صفحه‌ی ۱۷۳، حدیث ۵۷۲۵.