وَلَوْلَآ أَن یكُونَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً لَجَعَلْنَا لِمَن یكْفُرُ بِالرَّحْمَنِ لِبُیوتِهِمْ سُقُفًا مِّن فِضَّةٍ وَمَعَارِجَ عَلَیهَا یظْهَرُونَ (۳۳) وَلِبُیوتِهِمْ أَبْوَابًا وَسُرُرًا عَلَیهَا یتَّكِئُونَ (۳۴) وَزُخْرُفًا وَإِن كُلُّ ذَلِكَ لَمَّا مَتَاعُ الْحَیوةِ الدُّنْیا وَالْآخِرَةُ عِنْدَ رَبِّكَ لِلْمُتَّقِینَ (۳۵)
و اگر [بهرهمندی کفار از انواع نعمتهای مادی و معیشت معمولی بسیاری از مؤمنان سبب] این نبود که همهی مردم [به خاطر ضعف ایمان و ناآگاه بودن به حقایق] بر محور کفر امتی واحد شوند، ما برای خانههای کافران به [خدای] رحمان سقفهایی از نقره قرار میدادیم و نردبانهایی که با آن بر بالای خانهها برآیند(۳۳) و برای خانههایشان [نیز] درها و تختهایی [از نقره میساختیم] که بر آن تکیه زنند(۳۴) و [برای خانهها و زندگی آنان] زر و زیور [قرار میدادیم]، ولی همهی اینها جز کالای اندک زندگی دنیا [و امور از دست رفتنی] نیست، و آخرت نزد پروردگارت برای پرهیزکاران است.(۳۵) (زخرف)
خداوند کریم دنیا را ـ با همهی زیباییها و جمالش در نظر ما ـ بسیار حقیر و بیارزش معرفی کرده؛ بهگونهای که اگر سستی ایمان برخی نبود، تمام آن را به کافران میداد؛ زیرا این پاداش حقیر، شایستهی مؤمنان نیست. تلاوت و تدبیر در آیهی فوق، آثار تربیتی فراوانی برای مؤمنان دارد.
امام صادق(ع): «خداوند میگوید: اگر در بندهی مؤمنم شک و تردید راه نمییافت، سر کافران را آهن میگذاشتم تا هیچگاه سردرد نگیرند. [یعنی تمام آسایش دنیا را برایشان فراهم میکردم.]» کافی: ج۲ ص۲۵۷ ح۲۴.