یکی از شاگردان حضرت رضا(ع) بنام «حسن وَشّاء» میگوید: به حضور حضرت رضا(ع) رفتم، دیدم آفتابهای را کنار خود نهاده میخواهد با آب آن وضو بگیرد، نزدیک رفتم، تا آفتابه را بردارم و آب بریزم و در وضو گرفتن، آن حضرت را کمک کنم.
امام رضا(ع) از من جلوگیری کرد و فرمود: «ای حسن! چنین نکن»
عرض کردم: «چرا مرا از ریختن آب بر دستت، نهی میکنی؟ آیا نمیخواهی من پاداشی ببرم؟».
حضرت فرمود: «تو پاداش ببری ولی من گناه کنم؟»
عرض کردم: «توضیح بدهید، چگونه شما گناهکار میشوید؟»
فرمود: آیا سخن خداوند را نشنیدهای که میفرماید: وَ لا یشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ اَحَداً: «کسی که امید لقای پروردگارش را دارد نباید کسی را در عبادت پروردگار، شریک سازد»[1].
من اکنون برای نماز، وضو میگیرم که عبادت است و (طبق دستور خدا) نمیخواهم کسی را در عبادت خدا، شریک خود قرار دهم.[2]
پینوشتها
[1]. کهف ـ ۱۱۰.
[2]. فروع کافی، ج ۳، ص ۶۹.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت
محمد محمدی اشتهاردی