فَلَا تُعْجِبْكَ أَمْوَالُهُمْ وَلَآ أَوْلَادُهُمْ إِنَّمَا یرِیدُ اللهُ لِیعَذِّبَهُم بِهَا فِی الْحَیوةِ الدُّنْیا وَتَزْهَقَ أَنْفُسُهُمْ وَهُمْ كَافِرُونَ (۵۵)
اموال و فرزندانشان تو را به شگفت نیاورد؛ خدا میخواهد آنان را در این زندگی دنیا به وسیلهی آنها عذاب کند، و جانشان در حالی که کافرند بیرون رود. (توبه، ۵۵)
قرآن کریم، رفاه و برخورداری از امکانات مادی فراوان را مایهی دردسر و سختی بیشتر برای کافران دانسته و آن را نوعی عذاب دنیوی برای آنان معرفی کرده است. این مطلب در برخی آیات ـ همچون آیهی فوق ـ بیان شده است. توضیح مطلب فوق از این قرار است که یکی از راههای عذاب کافران، همین امکانات دنیوی است؛ زیرا از سویی آنان را به حرص و طمع تا پایان عمر وا میدارد؛ از سوی دیگر، دچار اضطراب و ناامنی برای حفظ اموالشان میگردند؛ از دیگر سو، هنگام مرگ، چشم پوشی از این همه نعمتها برایشان ناگوار و تلخ است. همچنین زندگی اینگونه انسانها غالباً همراه با حسادت و رقابتهای بیهوده و امراض روحی چون افسردگی و پوچانگاری میگذرد؛ به گونهای که لذات و شیرینیها بر آنان تلخ و ناگوار میگردد.
امام باقر(ع): «مَثَلُ الْحَرِیصِ عَلَی الدُّنْیَا مَثَلُ دُودَةِ الْقَزِّ کُلَّمَا ازْدَادَتْ مِنَ الْقَزِّ عَلَی نَفْسِهَا لَفّاً کَانَ أَبْعَدَ لَهَا مِنَ الْخُرُوجِ حَتَّی تَمُوتَ غَمّا؛
مثل انسان حریص بر دنیا، چون کرم ابریشم است که هر چه تلاش میکند، بیشتر پیله افکنده و نجاتش سختتر میشود تا از شدت حرص و غم بمیرد.» کافی: ج۲ ص۳۱۶ ح۷.