برکات محبّت

حبّ امام امیرالمؤمنین(ع) حسنه‌ای است که نور آن، ظلمت جمله‌ی سیّئات را از بین می‌برد و در محشر در میان محبّان علی مجرمی دیده نمی‌شود. در حقیقت، مجرم واقعی كسی است كه حبّ علی(ع) را در دل ندارد و از سیما شناخته می‌شود؛ چنان كه قرآن می‌فرماید:
«یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسِیماهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصِیِ وَ الْاَقْدامِ»؛[1]
«مجرمان با قیافه‌هایشان شناخته می‌شوند، آنگاه آنها را با موهای جلو سر و پاهایشان می‌گیرند [و به جهنّم می‌افكنند]».
ما خدای خود را بسیار شاكریم كه ما را در مسیر حبّ و ولای علی(ع) قرار داده است. حال، اگر خود را آلوده و مقهور شهوات نفس خود می‌بینیم و زمین خورده‌ی نفس امّاره‌ایم، از این جهت خوشحالیم كه در راهی كه به سوی علی(ع) می‌رود زمین خورده‌ایم و امیدواریم كه از بركات حبّ او برخیزیم و مجدّداً به راه بیفتیم.
به یكی از بزرگان اهل معرفت گفتند: فلان مرید شما، كه خیلی مورد لطف و عنایت شماست، در گذرگاهی كه رو به خانه‌ی شماست مست شراب افتاده است. گفت: خدا را شكر كه اگر افتاده است، توی راه افتاده و در غیر راه نیفتاده است.
ما هم خدا را شاكریم كه اگر آلوده گشته و افتاده‌ایم، در راه علی افتاده‌ایم و در بیراهه نیفتاده‌ایم. ما از عمق جان و صمیم قلب معتقدیم كه آدم مست شراب افتاده در آستان علی(ع) نزد خدا محبوب‌تر است از آدم نمازگزار سر به سجده نهاده در آستان عمر.

 

 

[1]ـ سوره‌ی الرّحمن، آیه‌ی ۴۱.