پیشوای غاصب

از امام باقر(ع) منقول است:
«قَالَ اللهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی لَاُعَذِّبَنَّ رَعِیَّةٍ فِی الْإسْلامِ دَانَتْ بِوَلایَة کُلِّ إمَامٍ جَائِرٍ لَیْسَ مِنَ اللهِ وَ إنْ کَانَتِ الرَّعِیَّةُ فِی أعْمَالِهَا بَرَّةً تَقِیَّةً وَ لَأعْفُوَنَّ عَنْ کُلِّ رَعِیَّةٍ فِی الْإسْلامِ دَانَتْ بِوَلایَة کُلِّ إمَامٍ عَادِلٍ مِنَ اللهِ وَ إنْ کَانَتِ الرَّعِیَّةُ فِی أنْفُسِهَا ظَالِمَةً مُسِیئَة»؛[1]
«خدا فرموده است: من عذاب می‌كنم هر گروهی را در اسلام كه معتقد به ولایت پیشوایی باشند كه او بدون این‌كه از جانب خدا منصوب به امامت باشد خود را امام مردم معرّفی كرده باشد [و مردم نیز او را پذیرفته و دنبالش رفته باشند؛ آن مردم را من عذاب می‌كنم] اگر چه آنها در اعمالشان نیكوكار و پرهیزكار باشند [ولی چون تبعیت از امام جائر كرده‌اند، محكوم به عذابند] و [از این سو] من مورد عفو و رحمت خود قرار می‌دهم مردمی را كه معتقد به ولایت امامی باشند كه از جانب من منصوب به امامت شده است؛ اگر چه آن مردم در اعمالشان تبهكار و گنهكار باشند [امّا چون در مسیر ولایت امام برحقّند، مشمول عفو و رحمت حضرت حقّ قرار می‌گیرند]».
باز باید اینجا اظهار تأسّف كرد درباره‌ی افراد ظاهربین و ناآگاه از حقیقت دین كه ابوبكر و عمر، آن مدّعیان كاذب در امر خلافت پیامبراكرم(ص) را می‌ستایند؛ از آن نظر كه در زمان حكومت آنها اسلام پیش رفته و كشورهایی از قبیل شام و ایران و روم و یمن زیر پرچم اسلام آمده‌اند و ...
می‌گوییم: اوّلاً، فتح بلاد از برکات نیروی ایمان سربازان مجاهدی بوده که زیر دست پیامبر اکرم(ص) تربیت شده بودند، نه از قدرت تدبیر عمر؛ ثانیاً، جنایت بزرگ آنها كه گناهی نابخشودنی است، مسأله‌ی غصب مقام خلافت است كه بر حسب نصّ حدیث غدیر از آنِ امام امیرالمؤمنین علی(ع) و حقّ مسلّم آن حضرت بوده است؛ و لذا هر عمل نیكی فرضاً از آنها صادر شده باشد، در جنب این گناه بزرگ و این جنایت عظیم، ارزش الهی نخواهد داشت و بلكه گناه دیگری به حساب خواهد آمد و راه جهنّم را برای آنها هموار خواهد ساخت.
ما از شما می‌پرسیم: اگر كسی خانه‌ی شما را غاصبانه تصرّف کند و شما را از خانه‌ی خودتان بیرون كند، آنگاه به تعمیر و آباد ساختن آن خانه بپردازد و اتاق‌های متعدّد و سالن‌هایی احداث كند و نقّاشی‌های جالب به عمل بیاورد، آیا او با این كارها به شما خدمت كرده یا خیانت كرده است؟
بدیهی است كه به شما ظلم و خیانت كرده و هر گونه تصرّف او در خانه‌ی شما، اعمّ از آباد و ویران ساختن، ظلم است و سبب بغض و نفرت شماست. در آن خانه چه شراب بخورد چه نماز بخواند، در هر حال، ظلم است و خیانت. آن نامردان نیز خانه‌ی خلافت و امامت را غاصبانه تصرّف کردند و صاحبخانه را كه علی(ع) بود بیرون كردند و سپس در آن خانه‌ی غصبی نماز جمعه و جماعت برپا كردند و به كشورگشایی و به زعم خود، به ترویج اسلام پرداختند؛ غافل از این كه هر ترویج اسلامی مورد رضای خدا نیست.

 

 

[1]ـ اصول کافی، جلد 1، صفحه‌ی 376.