ابو هاشم جعفری(ره) که از دوستان و فقهاء و اصحاب امام هادی و امام حسن عسکری(ع) بود، میگوید: در محضر امام حسن عسکری(ع) بودم، فرمود، یکی از گناه نابخشودنی این است که شخصی (بر اثر غرور و کوچک شمردن گناه) بگوید:
لَیْتَنی لا اُؤاخِذُ اِلاّ بِهذا: «ای کاش برای گناهی جز این یک گناه، باز خواست الهی نشوم».
با خود گفتم: «براستی، معنی این سخن، بسیار دقیق و ظریف است، و سزاوار است که هر انسانی، مراقب خود باشد و در مورد هر چیزی دقت کند» (که گاهی انسان حرفی میزند و خیال میکند حرف خوبی زده، غافل از آنکه، همان حرف، گناه نابخشودنی است).
ناگاه امام حسن عسکری(ع) به من رو کرد و فرمود: «درست فکر میکنی ای ابو هاشم که باید توجّه دقیق داشت، بدان که شرک (ریا) در میان مردم، ناپیداتر از راه رفتن مورچه روی سنگ در شب تاریک، و راه رفتن مورچه بر صفحهی سیاه است»[۱].
پینوشت
[۱]. اعلام الوری، ص ۳۵۵ و ۳۵۶.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت
محمد محمدی اشتهاردی