عدم درخواست اجر در برابر رسالت

قُلْ مَآ أَسْئَلُكُمْ عَلَیهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَن شَآءَ أَن یتَّخِذَ إِلَىٰ رَبِّهِ سَبِیلًا (۵۷)
بگو: من از شما [در برابر تبلیغ دین هیچ] پاداشی نمی‌خواهم، جز اینکه هر که بخواهد [می‌تواند از برکت هدایت من] راهی به سوی پروردگارش بگیرد. (فرقان، ۵۷)

 

 

هنگامی که به سیره‌ی تبلیغی انبیاء در قرآن مراجعه می‌کنیم، بیش از همه به موضوع اخلاق و خدامحوری در گفتار آنان برمی‌خوریم. این فضیلت تأثیر فراوانی در موفقیت تبلیغ معارف و احکام دین دارد؛ زیرا روشن‌ترین گواه بر صدق دعوت آنان و پاکی فکر و برنامه‌شان دارد؛ چرا که مدعیان دروغین، مقاصد مادی و معنوی فراوانی برای دعوت مردم به خویشتن دارند. از این رو، فرستادگان خداوند بارها در دعوت مردم به خداوند، این مطلب را تکرار و بر عدم درخواست مزد و پاداش در برابر هدایت مردم تصریح نموده‌اند. در آیه‌ی فوق، تنها مزد رسالت پیامبر اسلام(ص)، هدایت مردم نامیده شده است. گفتنی است از تکرار این مطلب در قرآن، معلوم می‌شود که امور مادّی از بزرگ‌ترین موانع گرایش مردم به دین می‌باشد.

 

 

فرازی از دعای ندبه با اشاره به آیه‌ی شریفه: «فَكَانُوا هُمُ السَّبِیلَ إِلَیك؛ همان امامان راهی به سوی تو هستند.» المزار الکبیر، ص۵۷۶.