توسل به پیامبر(ص)؛ شرط قبولی توبه

وَمَآ أَرْسَلْنَا مِن رَّسُولٍ إِلَّا لِیطَاعَ بِإِذْنِ اللهِ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذ ظَّلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللهَ تَوَّابًا رَّحِیمًا (۶۴)
و هیچ پیامبری را نفرستادیم مگر آن که به توفیق خدا از او اطاعت شود. و اگر آنان هنگامی که [با ارتکاب گناه] به خود ستم کردند، نزد تو می‌آمدند و از خدا آمرزش می‌خواستند، و پیامبر هم برایشان طلب آمرزش می‌کرد، یقیناً خدا را بسیار توبه‌پذیر و مهربان می‌یافتند. (نساء، ۶۴)

 

 

وجود مقدس پیامبر اسلام(ص)، واسطه‌ی فیض الهی و زحمت پروردگار است. خداوند در این آیه، شرط قبولی توبه‌ی گناه‌کاران را توسل آنان به پیامبر و ادعای آن حضرت در حقشان دانسته است. این مطلب هم بر مقام و قرب رسول گرامی اسلام(ص) نزد خداوند متعال دلالت می‌کند؛ هم او را واسطه‌ی فیض و رحمت پروردگار دانسته است و هم پاسخ مناسب و دندان‌شکنی است برای کسانی که توسل به اهل بیت(ع) را نوعی شرک به خداوند می‌انگارند. آری! پیامبر و اهل بیت(ع) درهای رحمت و غفران پروردگار هستند و خداوند توسل به آنان را شرط قبولی توبه‌ی بندگان دانسته است.

 

 

امام صادق(ع) در کیفیت زیارت قبر پیامبر(ص) فرمود: «هنگامی که به قبر آن حضرت رسیدی، آیه‌ی فوق را بخوان و بگو: من نیز ـ مطابق دستورات ـ به سوی قبر پیامبرت آمده‌ام و از گناهانم استغفار می‌کنم.» کافی: ج۴ ص۵۵۱ ح۱.