هنگامی که امام حسن عسکری(ع) وفات یافت، شخصی از مردم مصر، اموالی به مکّه آورد که مربوط به امام زمان(ع) بود، دربارهی مشخّصات آن حضرت اختلاف شد، بعضی گفتند، امام حسن عسکری(ع) بدون جانشین از دنیا رفت، بعضی گفتند: جانشین او برادرش، جعفر است، گروهی گفتند: جانشین او فرزند او است، سرانجام مردی را که به «ابو طالب» معروف بود، برای بررسی از نزدیک، به شهر سامره فرستادند، او نامهای نیز همراه داشت.
ابو طالب به سامره آمد، و نزد جعفر (برادر امام حسن(ع) معروف به جعفر کذّاب) رفت، و از او خواست برای امامت خود که ادّعا میکند، برهان و نشانهای، نشان دهد.
جعفر گفت: چنین آمادگی را ندارم.
ابو طالب به در خانهی امام زمان(ع) (خانه امام حسن عسکری(ع)) رفت، و به وسیلهی سفیران آن حضرت، نامهای برای او فرستاد، پاسخ آمد: «خدا تو را در مصیبت رفیقت (یعنی مرد مصری صاحب مال) پاداش نیک دهد، زیرا او از دنیا رفت، و مالش را به شخص امینی سپرد، و به او وصیّت کرد، تا در آن مال هرگونه (شرعاً) روا است، رفتار کند».
و پاسخ نامهی ابوطالب را نیز داد[۱].
به این ترتیب: ابو طالب دریافت که جانشین امام حسن عسکری(ع) همان آقازاده (حضرت مهدی(ع)) است جواب نامه و مشخّصات وصیّت مرد مصری را بیان نمود.
[۱]. ترجمهی ارشاد شیخ مفید، ج ۲، ص ۳۴۱ و ۳۴۲.