رشید و راشد مشتقّ از «رُشْد» است. رشد آن بصیرت و روشنبینی خاصی است كه در انسان پیدا میشود و انسان در اثر آن میتواند مصالح و مفاسد و سود و زیان را هم در زندگی شخصی خود هم در زندگی دیگران تشخیص بدهد. به چنین کسی رشید و راشد میگویند؛ یعنی، دارای صفت رشد و لیاقت، صلاحیّت، شایستگی، بصیرت و بینش خاصّ باطنی که تشخیص بدهد فلان كار خوب و فلان كار بد است. معاشرت با فلان آدم خوب و با آن یكی بد است.
شما اگر تجارتخانهای داشته باشید و بخواهید به یک مسافرت چند ماهه بروید، كسی را میخواهید به عنوان جانشین خویش آنجا قرار بدهید. طبیعی است كه ابتدا رشد و لیاقت و اهلیّت او را برای ادامه و ادارهی كارتان میآزمایید و آنگاه او را به جانشینی خود برمیگزینید. حال، وقتی خداوند حكیم میخواهد اداره و تدبیر امور جامعهی بشر را در اختیار كسی بگذارد كه تمام ابعاد زندگی بشر اعمّ از مادّی و معنوی و دنیوی و اخروی آن را تحت سیطرهی تدبیر خود بگیرد، بدیهی است كه باید رشید باشد تا صلاحیّت و توانایی ارشاد دیگران را داشته باشد؛ و لذا خداوند ـ عَزَّ شَأنُه ـ ائمّهی اطهار(ع) را برای ارشاد بنی آدم برگزیده است.