نوحه‌گری در جاهلیّت

امام باقر(ع):
یکی از سخنان کوتاه پیامبر(ص) که هیچ کس پیش از او نگفته، این بود:
«اَلنَّیَاحَةُ مِنْ عَمَلِ الْجَاهِلِیَّةِ.[۱]
نوحه‌گری از اعمال دوران جاهلیّت است (در برابر مشکلات نباید ناله کرد بلکه باید برای حلّ آنها بپاخاست).»

شرح کوتاه

این حدیث کوتاه و پرمعنی، ظاهری دارد و باطنی:
ظاهر آن اشاره به اعمال بی رویّه‌ای است که در زمان جاهلیّت مرسوم بود؛ هنگامی که کسی از دنیا می‌رفت زنان نوحه‌گر دعوت می‌کردند که با آهنگ‌های مخصوص خود و اشعار پر از دورغ و فریب و تملّق برای او نوحه سرایی کنند و یک عزای ساختگی و دروغین برپا سازند.
معنی دیگری که شاید امام باقر(ع) نیز به آن اشاره فرموده این است که در برابر حوادث سخت و پیچیده و مشکلات زندگی فردی و اجتماعی نوحه‌گری و ناله کردن بیهوده است و سبب هدر دادن نیروها و امکانات می‌باشد؛ باید با سر پنجه‌ی عقل و اندیشه و با همّت و استقامت و شجاعت گره‌ها را گشود و چاره‌جویی کرد.

خودآزمایی

چرا نوحه‌گری و ناله کردن در برابر حوادث سخت و پیچیده و مشکلات زندگی فردی و اجتماعی بیهوده است؟ راه‌کار چیست؟

پی‌نوشت

[۱]. وسائل الشّیعه، جلد دوم، صفحه‌ی ۹۱۵.