فَلَآ أُقْسِمُ بِمَوَاقِعِ النُّجُومِ (۷۵) وَإِنَّهُ لَقَسَمٌ لَوْ تَعْلَمُونَ عَظِیمٌ (۷۶) إِنَّهُ لَقُرْآنٌ كَرِیمٌ (۷۷) فِی كِتَابٍ مَّكْنُونٍ (۷۸) لَا یمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ (۷۹) تَنْزِیلٌ مِّن رَّبِّ الْعَالَمِینَ (۸۰)
به جایگاه ستارگان سوگند میخورم،(۷۵) که اگر بدانید بیتردید این سوگندی بس بزرگ است. (۷۶) یقینا این قرآن، قرآنی است ارجمند و باارزش؛ (۷۷) [که] در کتابی مصون از هر گونه تحریف و تغییر [به نام لوح محفوظ جای دارد.] (۷۸) جز پاک شدگان [از هر نوع آلودگی] به [حقایق و اسرار و لطایف] آن دسترسی ندارند. (۷۹) نازل شده از سوی پروردگار جهانیان است. (۸۰) (واقعه)
حقیقت قرآن برای همگان دستیافتنی نیست. تنها کسانی میتوانند اسرار و معارف عمیق قرآن را با جان و دل درک کنند که باطنشان از هرگونه آلودگی پاک گشته و در اعتقاد و عمل طیّب و طاهر باشند. در برخی روایات مراد از آیهی ۷۹، حرمت مس قرآن بدون طهارت ظاهری (غسل و وضو) نیز دانسته شده است.
امام علی(ع) ـ پس از قرائت آیهی قوق ـ:
«لَا ینَالُهُ كُلَّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ؛ إِیانَا نَحْنُ عَنَی، الَّذِینَ أَذْهَبَ اللهُ عَنَّا الرِّجْسَ وَ طَهَّرَنَا تَطْهِیر؛ مقصود از آیه این است که به تمام قرآن دست نمییابند؛ مگر کسانی که از آلودگیها پاک شده باشند. مقصود ما [اهل بیت(ع)] هستیم؛ چه اینکه خداوند هرگونه پلیدی را از ما دور ساخته و ما را طاهر گردانیده است. (اشاره به آیهی ۳۳ احزاب)» بحارلانوار: ج۳۳ ص۲۷۰.