تدبر در قرآن

تدبر

كِتَابٌ أَنْزَلْنَاهُ إِلَیكَ مُبَارَكٌ لِیدَّبَّرُوا ءَایاتِهِ وَلِیتَذَكَّرَ أُولُواالْأَلْبَابِ (۲۹)
این کتاب پربرکتی است که آن را بر تو نازل کرده‌‌‌‌ایم تا آیاتش را تدبّر کنند و خردمندان متذکّر شوند. (ص، ۲۹)

توضیح:

 در این آیه هدف از نزول قرآن، تدبر در آیاتش بیان شده است. تدبر در قرآن به معنای اندیشیدن در اهداف و مقاصدی است که آیات قرآن به آن اشاره دارد. تلاوتی که با تدبر در آیات همراه نشود، کم ثمر است؛ چنانچه اگر شخصی به گنجینه‌ای از طلا و جواهر گران‌بها دست یابد، ولی تنها به مشاهده و شمارش مقدار آن بسنده کند و اندوخته‌ای بر ندارد. قرآن کریم در آیه‌ی ۲۴ سوره‌ی محمد، عدم تدبر در آیات را نشانه‌ی قفل شدن قلب‌ها و غفلت دانسته است. متأسفانه برخی از مسلمانان به آداب مقدماتی چون تجوید، زیبایی صوت و ... بیشتر از ادب نهایی و غایی تلاوت اهمیت می‌دهند و به تعبیری، با وجود فراگیری مقدمات بایسته‌ی تلاوت، خود را در آن مرحله متوقف نموده‌اند.

حدیث: 

 امام علی(ع):

«لَا خَیْرَ فِی قِرَاءَةٍ لَا تَدَبُّرَ فِیهَا؛ قرائتی که تدبر در آن نباشد خیری در آن نیست.» مشکاةالأنوار: ص ۱۳۸.