امیرمؤمنان علی(ع):
«اَلْغِیْبَةُ جُهْدُ الْعَاجِزِ.[۱]
غیبت کردن آخرین تلاش افراد ناتوان است.»
درمیان گناهان کبیره، کمتر گناهی است که همانند غیبت نشانهی پستی و ضعف و زبونی و ناجوانمردی باشد.
آنها که به مذمّت و عیبجویی مردم در پشت سر مینشینند و آبرو و حیثیّت افراد را با افشای عیوب پنهانی، که غالب مردم به یکی از این عیوب گرفتارند، میبرند، و آتش حسد و کینهی خود را با این وسیله فرو مینشانند، افرادی ناتوان و فاقد شخصیّتند که حتّی در مبارزهی بی دلیل و ظالمانهی خود شهامت ندارند و تمام قدرتشان این است که از پشت خنجر بزنند.
در حدیث آمده است: «آن کس که غیبت مردم میکند، اگر توبه نماید آخرین کسی است که وارد بهشت میشود؛ و اگر توبه نکند، نخستین کسی است که وارد دوزخ میشود.»[۲]
۱- کدام گناه نشانهی پستی و ضعف و زبونی و ناجوانمردی میباشد؟
[۱]. نهجالبلاغه، کلمات قصار، شمارهی ۴۶۱.
[۲]. بحارالانوار، جلد ۷۲، صفحهی ۲۲۲.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت