در حدیثی از سفینةالبحار مرحوم محدّث قمی آمده:
امام مجتبی(ع) در کودکی مریض شد. حضرت صدّیقهی کبری(س) نور دیدهاش را با تب شدید نزد پیامبر اکرم(ص) آورد. در آن موقع، جبرئیل امین نازل شد و گفت: یا رسولالله، تمام سورههای قرآن حرف «ف» دارد و «ف» از حروف کلمهی آفت است؛ تنها سورهای که «ف» ندارد سورهی حمد است، لذا این سوره را چهل بار بر آب بخوانید و به بدن تبدار کودک بپاشید، شفا خواهد یافت. همین کار را کردند و کودک در همان لحظه شفا پیدا کرد.[۱]
شاید از همین روایت برای شفای مریض استفاده شده که میگویند یک حمد تنها بخوانید؛ چون سورهی توحید (اخلاص) حرف «ف» دارد.
در مجلسی کسی برای شفای مریض گفت: برای شفای فلانی فاتحة معالصّلوات. مردم خندیدند. «فاتحه» همان سورهی «حمد» است؛ امّا کلمهی فاتحه در نظر مردم برای میّت خوانده میشود.
[۱]. سفینةالبحار، ج۱، ص۳۴۴(حمم).
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت