اخلاص اویس قرنی و بلال حبشی

اخلاص اویس قرنی و بلال حبشی

اویس قرنی، شتر چرانی بیش در بیابان‌های یمن نبود. سواد درست و حسابی هم به قول ما نداشت. امّا انسانی بود با روحی بلند و نورانی. وقتی به دیدار رسول اکرم(ص) آمد، آن حضرت در خانه نبود، او طبق وعده‌ای که به مادرش داده بود برگشت. وقتی رسول اکرم(ص) به خانه آمد فرمود:

بوی بهشت به شامّه‌ام می‌رسد. عجیب است انسانی از جانب یمن آمده پیامبر(ص) می‌گوید: بوی بهشت به مشامم می‌رسد. بلال حبشی هم چنین بود، با این که سواد نداشت و مانند این داشمندان اهل اختراع و ابتکار نبود، با این حال رسول خدا(ص) به او می‌فرمود:

ای بلال اذان بگو؛ صدای تو آرامش بخش من است، به من آسایش می‌دهد.

بلال (شین) را هم نمی‌توانست بگوید. در (اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ الاّ الله) می‌گفت: (اَسْهَدُ اَنْ لا اِلهَ الاّ الله) مخرج (ش) نداشت. رسول خدا(ص) میفرمود: در نزد خدا سینِ بلال شین است.[۱]

پی نوشت

[۱]ـ صفیر هدایت (انفال/۱۷).

دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت