ستایش از خداباوری اهل بیت(ع)

ستایش از خداباوری اهل بیت(ع)

فِی بُیوتٍ أَذِنَ اللهُ أَن تُرْفَعَ وَیذْكَرَ فِیهَا اسْمُهُ یسَبِّحُ لَهُ فِیهَا بِالْغُدُوِّ وَالْأَصَالِ (۳۶) رِجَالٌ لَّا تُلْهِیهِمْ تِجَارَةٌ وَلَا بَیعٌ عَن ذِكْرِ اللهِ وَإِقَامِ الصَّلَوةِ وَإِیتَاءِ الزَّكَوٰةِ  یخَافُونَ یوْمًا تَتَقَلَّبُ فِیهِ الْقُلُوبُ وَالْأَبْصَارُ (۳۷)
[این نور] در خانه‌هایی است که خدا اذن داده [شأن و منزلت و قدر و عظمت آنها] رفعت یابند و نامش در آنها ذکر شود، همواره در آن خانه‌ها صبح و شام او را تسبیح می‌گویند. (۳۶) مردانی که تجارت و داد و ستد آنان را از یاد خدا و برپا داشتن نماز و پرداخت زکات باز نمی‌دارد، [و] پیوسته از روزی که دل‌ها و دیده‌ها در آن زیر و رو می‌شود، می‌ترسند. (۳۷) (نور)

توضیح

این آیات، ادامه‌ی آیه‌ی «نور» است. در این آیات، اهل بیت مردانی معرفی شده‌اند که جز به خدا نمی‌اندیشند و خانه‌هایشان محل تسبیح و تقدیس خداست.

حدیث

امام باقر(ع) ـ در تفسیر آیه‌ی فوق ـ:

«هِیَ بُیوتُ الأَنبِیاءِ وَ بَیْتُ عَلِیٍ مِنها؛ مقصود از این خانه‌ها، خانه‌های انبیاء است و خانه‌ی علی(ع) نیز از آن جمله است.» تفسیر قمی: ج۲ ص۱۰۴.

نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت