فضیلت امام حسین(ع)

فضیلت امام حسین(ع)

یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ (۲۷) ارْجِعِی إِلَى رَبِّكِ رَاضِیةً مَّرْضِیةً (۲۸) فَادْخُلِی فِی عِبَادِی (۲۹) وَادْخُلِی جَنَّتِی (۳۰)
ای جان آرام گرفته و اطمینان یافته! (۲۷) به سوی پروردگارت در حالی که از او خشنودی و او هم از تو خشنود است، باز گرد. (۲۸) پس در میان بندگانم درآی (۲۹) و در بهشتم وارد شو. (۳۰) (فجر)

توضیح:

افزون بر آیاتی که به طور مشترک بر فضیلت اهل بیت یا فضیلت پنج تن آل عبا(ع) دلالت می‌کرد، آیاتی نیز به طور اختصاصی بر فضل و مقام معنوی امام حسین(ع) دلالت می‌کند. اسراء، ۳۳/ مریم، ۱/ حج، ۶۰/ احقاف، ۱۵ و ده‌ها آیه‌ی دیگر از این جمله است. در این میان، سوره‌ی فجر به عنوان سوره‌ی اختصاصی آن حضرت نامیده شده است و مراد از «نفس مطمئنه» در آیات پایانی آن سیدالشهداء(ع) دانسته شده است. گفتنی است مقصود از «نفس مطمئنه» نفسی است که از بند تعلقات دنیوی رهیده باشد و با یاد پروردگار و تسلیم محض در برابر او قرار گرفته باشد. خداوند هنگام قبض روح چنین نفسی به استقبال وی رفته و با خطابی مملو از تکریم و احترام، به او بشارت ورود به بهشت مخصوص خود را می‌دهد.

حدیث:

امام صادق(ع):

«مَا مَنْ شَیْءٍ أَحَبَّ إلَیْهِ مِنِ اسْتِلَالِ رُوحِهِ وَ الُّحُوقِ بِالْمُنَادِی؛ [هنگام قبض روح] هیچ چیز برای مؤمن محبوب‌تر از آن نیست که روحش از بدن جدا گشته و به کمادی بپیوندد. (مقصود از منادی، خدا می‌باشد که ندای «یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ...» را سر داده است.).» کافی: ج۳ ص۱۲۷ ح۲.

نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت