آیه قرآن درباره تبرّی و بیزاری از دشمنان پیامبر و اهل بیت(ع)

بیزاری از دشمنان پیامبر و اهل بیت(ع) (تبرّی)

إِنَّ الَّذِینَ یؤْذُونَ اللهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللهُ فِی الدُّنْیا وَالْأَخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُّهِینًا (۵۷)
قطعاً آنان که خدا و پیامبرش را می‌آزارند، خدا در دنیا و آخرت لعنتشان می‌کند و برای آنان عذابی خوارکننده آماده کرده است. (احزاب، ۵۷)

توضیح:

تبرّی به معنای اظهار بیزاری از دشمنان خدا و برائت از پیشوایان و پیروان کفر است. روشن است که لازمه‌ی محبتِ تمام عیار و صادقانه به یک شخص، مخالفت و بیزاری با دشمنان اوست. صلح و دوستی با دشمنان خدا و حتی دلسوزی نسبت به آنان، با ایمان به خدا و دوستی اولیای الهی جمع نمی‌شود. خداوند کریم خود در قرآن بارها کافران را مورد لعنت قرار داده و آن را خارج از دایره‌ی انسانیت دانسته است. در آیه‌ی ۴ سوره‌ی ممتحنه خداوند اظهار برائت حضرت ابراهیم(ع) و پیروانش از کفار را الگوی نیکی برای مؤمنان دانسته و آنان را از هرگونه دوستی و ارتباط نزدیک با کفار برحذر داشته و عاملان این کار را ستم‌کاران حقیقی به خود، خدا و جامعه‌ی مسلمین خوانده است.

حدیث:

پیامبر اکرم(ص):

«اگر کسی خدا را در میان صفا و مروه هزار سال، و سپس هزار سال، و از آن پس هزار سال، عبادت کند، تا هم‌چون مشک کهنه شود، اما محبت ما را نداشته باشد، خداوند او را به صورت در آتش می‌افکند.» مجمع‌البیان، ج۹ ص۴۳.

نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت