یکی از ارزشها، راستی و راستگوئی است، و دروغ یكی از ضدّارزشها و مانع تكامل روح انسانی است، كه امام(ع) رهنمود داد:
قال الامام الحسین(ع): اَلصِّدْقُ عِزٌّ، وَالْكِذْبُ عَجْزٌ، وَالسِّرُ أَمانَةٌ، وَالْجِوارُ قَرابَةٌ، وَالْمَعُونَةُ صَداقَةٌ، وَالْعَمَلُ تَجْرِبَةٌ، وَالْخُلْقُ الْحَسَنُ عِبادَةٌ، وَالصَّمْتُ زَینٌ، وَالشُّحُّ فَقْرٌ، وَالسَّخاءٌ غِنی، وَالرِّفْقُ لُبٌّ.[۱]
امام حسین(ع) فرمود: (راستگوئی؛ عزّت است و دروغگوئی؛ عجز و ناتوانی، راز؛ امانت است و همسایگی؛ خویشاوندی، یاری و كمك؛ صداقت و پاكدلی است و كار و عمل؛ تجربه، و اخلاق نیك؛ عبادت است، و سكوت؛ زینت و آرایش، و طمع و آزمندی؛ فقر و گدائی است، و بخشش؛ بینیازی و مدارا كردن؛ نشانه عقل است.)
[۱]. تاریخ یعقوبی ج2 ص246.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت
محمد دشتی