آخرت‌گرایی امام علی(ع)

آخرت ‌گرائی امام علی(ع)

حضرت اباعبدالله(ع) در معرّفی و شناسائی حالات معنوی حضرت امیرالمؤمنین(ع)، بخصوص نسبت به قیامت نقل كرد كه:

حدیث 

قال الامام الحسین(ع): ما دَخَلْتُ عَلی أَبی قَطُّ إِلاَّ وَجَدْتُهُ باكیاً، و قال: إنَّ النَّبی(ص) بَكی حینَ وَصَلَ فی قَرائِتهِ «فَكَیفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ اُمَّةٍ بِشَهِیدٍ وَجِئْنا بِكَ عَلی هؤُلاءِ شَهیداً».[۱]
فَانْظُرُوا إِلَی الشَّاهِدِ كَیفَ یبْكِی وَ الْمَشْهُودِ عَلَیهِمْ یضْحَكُونَ، وَاللهِ لَوْلا الْجَهْلُ ما ضَحِكَتْ سِنٌّ، فَكَیفَ یضْحَكُ مَنْ یصْبِحُ وَ یمْسِی وَ لا یمْلِكُ لِنَفْسِهِ، وَ لا یدْرِی ما یحْدِثُ عَلَیهِ مِنْ سَلْبِ نِعْمَةٍ أَوْ نُزُولِ نِقْمَةٍ أَوْ مُفاجَأَةِ مَیتَةٍ وَ أَمامَهُ یوْمٌ یجْعَلُ الْوِلْدانُ شَیباً، یشِیبُ الصِّغارُ، وَ یسْكِرُ الْكِبارُ، وَ تُوضَعُ ذَواتُ الْأَحْمالِ، وَ مِقْدارُهُ فِی عِظَمِ هَوْلِهِ خَمْسُونَ اَلْفَ سَنَةٍ.
«فَإِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیهِ راجِعوُنَ». أَللَّهُمَّ اَعِنَّا عَلی هَوْلِهِ، وَ ارْحَمْنا فِیهِ وَ تَغَمَّدْنا بِرَحْمَتِكَ الَّتِی وَسِعَتْ كُلَّ شَیءٍ، وَ لا تُؤْیسْنا مِنْ رُوحِكَ، وَ لا تَحِلُّ عَلَینا غَضَبَكَ وَاحْشُرْنا فِی زُمْرَةِ نَبِیكَ مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیتِهِ الطَّاهِرِینَ صَلَواتُكَ عَلَیهِ وَ عَلَیهِمْ أَجْمَعِینَ.
امام حسین(ع) فرمود:

(هر بار كه خدمت پدرم حضرت امیرالمؤمنین(ع) می‌رسیدیم او را گریان می‌یافتیم. روزی حضرت امیرالمؤمنین(ع) برای ما توضیح داد و فرمود: وقتی رسول خدا(ص) در قرائت قرآن به آیه 41 نساء می‌رسید كه خدا فرمود «چگونه خواهید بود آنگاه كه از هر امّتی گواهی گرد می‌آوریم، و تو را ای رسول خدا گواه این امّت قرار می‌دهیم؟» پیامبر(ص) گریه می‌كرد. پسران من نگاه كنید به گواه اعمال این امّت كه چگونه اشك می‌ریخت، امّا امّت را بنگرید كه می‌خندند! سوگند بخدا! اگر ناآگاه نبودند نمی‌خندیدند، چگونه كسی بیهوده می‌خندد در حالیكه شب و روز را پشت سر می‌گذارد و اختیاری بر خود ندارد، و نمی‌داند چه بر سر او آمده است؟ از نعمتی كه از او گرفته شد یا بلائی كه نازل گردید، یا مرگ ناگهانی كه در كمین است؟ و در پیش روی او روزی قرار دارد كه كودكان پیر می‌شوند، و پیران در هم كوبیده می‌شوند، و زنان باردار فرزند سقط می‌كنند كه مدّت آن روز در پرتو ترس عظیم آن، پنجاه هزار سال است. «پس همه از خدائیم و بسوی او باز می‌گردیم». خدایا ما را در ترس روز قیامت یاری رسان، و به ما در آن روز رحمت آور، ما را به رحمتی بپوشان كه همه چیز را در برگرفته است، ما را از لطف و رحمت خود ناامید نفرما، و خشم خود را بر ما روا مدار، ما را با پیامبرت محمّد و اهل بیت پاكش كه درود تو بر او و بر آنان باد محشور گردان).[۲]

پی نوشت ها

[۱]. سوره‌ی نساء آیه‌ی 41.
[۲]. ارشاد شیخ مفید القلوب ص97، مستدرک الوسائل ج11 ص245 حدیث 13884.

دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت

محمد دشتی