عبیدالله بن عبدالله عُتبة نقل میكند كه: روزی در خدمت حضرت اباعبدالله(ع) بودیم، علی بن الحسین «امام سجّاد» وارد شد، امام حسین(ع) او را صدا زد و بسوی خود كشید، و بین دو چشم او را بوسید و اظهار داشت:
قال الامام الحسین(ع): بِأَبی أَنْتَ ما أَطْیبَ ریحَكَ وَ أَحْسَنَ خُلْقَكَ.
امام حسین(ع) فرمود:
(پدرم فدای تو چه عطرآگین است بوی تو، و چه نیكوست اخلاق تو).
من در آن حالت به یادم آمد كه بپرسم: ای اباعبدالله پدر و مادرم فدای تو، ای فرزند رسول خدا(ص)، پس از شما چه كسی امام امّت است؟ و به چه كسی باید مراجعه كنیم؟. پاسخ داد:
قال الامام الحسین(ع): اِلی عَلِی اِبْنی هذا هُوَ الْاِمامُ وَ أَبُو الأئِمَّةِ.
امام حسین(ع) فرمود:
(به علی فرزندم مراجعه كنید كه او امام پس از من و پدر دیگر امامان است).
گفتم: او خردسال است. پاسخ داد:
قال الامام الحسین(ع): نَعَمْ، إنَّ اِبْنَهُ مُحَمَّداً یؤْتَمُّ بِهِ وَ هُوَ اِبْنُ تِسْعِ سِنینَ ثُمَّ یطْرُقُ. قال: ثمّ یبْقَرُ الْعِلْمَ بَقْراً.[۱]
(آری، امّا فرزندش محمّد دوران امامت را به كمال میرساند، او هم اكنون نُه سال دارد، و محمد فرزند او علم را خواهد شكافت).
و --» حدیث 25.
[۱]. کفایة الأثر ص234، بحارالأنوار ج46 ص19 حدیث 8، اثبات الهداة 215:5 حدیث 6.
دفتر نشر فرهنگ و معارف اسلامی مسجد هدایت
محمد دشتی