تعداد: آیات 46 ـ کلمات 133 ـ
حروف 553
سورهی مکّی
(بعد از سورهی «نبأ» نازل
شده است)
نامگذاری
در آیهی نخستین این سورهی مبارکه که به نام نازعات (فرشتگانی که روح و جان کافران را به شدّت
میگیرند) یا (ستارگانی که از افقی ناپدید شده و در افقی دیگر آشکار میگردند)
سوگند یاد شده است بدین مناسبت به اسم «نازعات» نامگذاری شده است.
فضائل و خواص
از رسول اکرم(ص) مروی است: کسی که این سوره مبارکه را تلاوت کند سیراب از دنیا میرود و خداوند او را سیراب محشور میکند و سیراب وارد بهشت مینماید.[1]
همچنین حضرت میفرماید: (همانند فضیلت سورهی پیشین «نبأ») هر کس این سورهی مبارکه را بخواند توقّف و حساب او در روز قیامت تنها به اندازه خواندن یک نماز واجب روزانه است و سپس وارد بهشت میگردد.[2]
و نیز میفرماید: کسی که بر خواندن آن مداومت کند از عذاب خدا ایمن بوده و در روز قیامت خداوند او را از شراب سرد و گوارا سیراب مینماید.[3]
و در خواص آن، حضرت امام صادق(ع) میفرماید: چنانچه کسی در برابر دشمنان و یا از کسی که از آن خوف دارد قرار گیرد و این سوره را بخواند از شرّ و آزار آنان مصون میماند و از او اعراض میکنند.[4]
و نیز حضرتش میفرماید: کسی که این سوره را قرائت کند در دنیا همواره سعادتمند خواهد بود.[5]
و همچنین از حضرتش نقل است: جهت سلامتی ایمان و سلامتی از دشمن و حاکم،این سوره را بیست و یک بار تلاوت نمایند.[6]
دیگر از خواص آن چنانچه کسی این سوره را بنویسد و همراه خود بردارد در نظر حاکمان و مسئولان دارای رفعت و هیبت بوده و از ابهّت خاصّی برخوردار خواهد بود.[7]
البته همان گونه که هویدا است و قبلاً تذکّر دادیم این همه فضائل و ثوابها و خواص تنها نتیجهی خواندن الفاظ نیست و مسلّماً باید سورهها و آیات، ارواح خفتهها را بیدار کند و متوجّه وظایف خود سازد و عملاً در روح و روان خویش پیاده نمایند.