بنابراین هرچه به او وحی می‌شد می‌شنید، بدون آن که چشم و گوش را به کار گیرد، چون اگر دیدن و شنیدنش به چشم و گوش ظاهری بود هر آینه آنچه می‌شنید میان او و مردمان مشترک می‌بود، یعنی هر چه او می‌دید مردم نیز می‌دیدند، در حالی که روایات به طور قطع این مفهوم را تکذیب می‌کنند.

من برای شما معجزه‌ای از طرف خدایتان آورده‌ام، من از گل برای شما [چیزی] به شکل پرنده می‌سازم، آن گاه در آن می‌دمم و به اذن خدا به صورت پرنده (واقعی) در می‌آید و به اذن خدا کور و مبتلا به برص را شفا می‌دهم و مردگان را زنده می‌کنم و به شما می‌گویم که در خانه‌هایتان چه خورده و چه اندوخته‌اید؟

عالم غیب در مقابل عالم شهود می‌باشد و کلیه موجوداتی که از ماده و مادیات برتر باشند از عالم غیب محسوب می‌شوند. مانند خدا، اسما و صفات او، ملائکه، عالم برزخ، موجودات برزخی، قیامت، بهشت و دوزخ، نعمت‌های بهشتی و عذاب‌های اخروی. این قبیل موجودات، مجرد و برتر از ماده می‌باشند، لذا از عالم غیب به شمار می‌روند. بنابراین با حواس خود نمی‌توانیم با جهان غیب ارتباط برقرار سازیم و علم پیدا کنیم.

به عقیده‌ی ما «عصمت» صفت نفسانی و ملکه‌ی نیرومند باطنی است که معصوم را از ارتکاب گناه، خلاف، اشتباه و مانند آن باز می‌دارد. عامل و منشأ وجود چنین صفتی همان «ايمان كامل» می‌باشد که از مرحله‌ی مفهوم و هیئت ذهنی فراتر رفته و به صورت یقین و مشاهده حضوری درآمده است.

از آن جا كه روحِ انسان به بدن مادى‏‌ تعلق دارد و مجرد محض نیست، امكان حركت و استكمال دارد. ابتدا موجود ضعیفى‏‌ است كه به تدریج ترقى‏‌ مى‏‌كند و كامل و كامل‏تر مى‏‌گردد؛ اما در تمام مراحل یك حقیقت بیش نیست.